dinsdag, juni 30, 2009
Discus?
Vandaag op vrtnieuws.net:
Heeft u uw belastingbrief al ingevuld? Indien niet, heeft u nog tot middernacht. Maar wees gerust, u bent niet alleen. "De Vlaming is consequent in het op het nippertje invullen van zijn brief", zegt Carlos Six van de belastingen.
De belastingbrieven moeten vandaag ingediend zijn, of elektronisch, of via de post. "En daar zijn we heel strikt in", zegt Six. "Zelfs om 2 seconden na middernacht is het te laat, al zal er natuurlijk niemand naast die brievenbus staan om middernacht. "
Wie "raisonabel veel te laat" is, riskeert echter wel een straf. "Eerst krijgt u een herinneringsbrief waarin we u nog 8 dagen geven om de aangifte binnen te krijgen. Als dat niet gebeurt, komt u in een andere procedure terecht. Dan mag de fiscus zelf een belastbaar inkomen vastleggen op basis van de gegevens waarover het beschikt. Het is aan de belastingplichtige om te bewijzen dat wij verkeerd bezig zijn", zegt Six. Concreet hanteert de discus dan sowieso een erg hoge aanslagvoet, zonder enig recht op fiscale aftrek.
Wie een keer te laat is riskeert ook een boete van 50 euro, al zal u die niet moeten betalen als het echt om toeval gaat. Als het echter een gewoonte wordt, dan bestaan er wel barema's, van 50 euro dus tot 1.250 euro.
Wie geen aangifte indient riskeert ook een belastingverhoging tussen 10% en 200%, al naargelang u toevallig vergeetachtig was of een hardleerse belastingontduiker.
Toch kent de fiscus ook medeleven. Als u kan aantonen dat u te laat was door overmacht, kan je op begrip rekenen. Een onverwachte opname in het ziekenhuis, diefstal of een ongeluk zijn allemaal geldige excuses.
Heeft u uw belastingbrief al ingevuld? Indien niet, heeft u nog tot middernacht. Maar wees gerust, u bent niet alleen. "De Vlaming is consequent in het op het nippertje invullen van zijn brief", zegt Carlos Six van de belastingen.
De belastingbrieven moeten vandaag ingediend zijn, of elektronisch, of via de post. "En daar zijn we heel strikt in", zegt Six. "Zelfs om 2 seconden na middernacht is het te laat, al zal er natuurlijk niemand naast die brievenbus staan om middernacht. "
Wie "raisonabel veel te laat" is, riskeert echter wel een straf. "Eerst krijgt u een herinneringsbrief waarin we u nog 8 dagen geven om de aangifte binnen te krijgen. Als dat niet gebeurt, komt u in een andere procedure terecht. Dan mag de fiscus zelf een belastbaar inkomen vastleggen op basis van de gegevens waarover het beschikt. Het is aan de belastingplichtige om te bewijzen dat wij verkeerd bezig zijn", zegt Six. Concreet hanteert de discus dan sowieso een erg hoge aanslagvoet, zonder enig recht op fiscale aftrek.
Wie een keer te laat is riskeert ook een boete van 50 euro, al zal u die niet moeten betalen als het echt om toeval gaat. Als het echter een gewoonte wordt, dan bestaan er wel barema's, van 50 euro dus tot 1.250 euro.
Wie geen aangifte indient riskeert ook een belastingverhoging tussen 10% en 200%, al naargelang u toevallig vergeetachtig was of een hardleerse belastingontduiker.
Toch kent de fiscus ook medeleven. Als u kan aantonen dat u te laat was door overmacht, kan je op begrip rekenen. Een onverwachte opname in het ziekenhuis, diefstal of een ongeluk zijn allemaal geldige excuses.
dinsdag, juni 23, 2009
W² in Toscane (slot)
Na 2 weken heerlijk van alles en helemaal niets doen kwamen we weer thuis aan. Het rook een beetje aardig en de muntplant was gigantisch geworden.
U raadt al wat er toen gebeurde ...
U raadt al wat er toen gebeurde ...
W² in Toscane (14)
Siena is een prachtige stad. Waarschijnlijk wordt de stad in het hoogseizoen overspeld door toeristen, maar nu viel het echt goed mee.
De grote markt is één van de mooiste van de wereld. Dankzij de smalle en grotendeels verkeersvrije straten was het fijn wandelen in de stad. Het werd er niet snikheet, ondanks de tropische temperaturen (onderweg stond een termometer op 42 graden) in Italië. Tijdens de terugweg naar huis werden we goed doorbakken in de auto.
Bij de terugkomst in de Fattoria dook ik meteen in het zwembad. Ik ken de acht zaligheden niet, maar bij mij staat een duik in het zwembad na enkele uren bakken in een oververhitte auto zeker in het lijstje. Bij tijd en wijlen zal ik zo’n lijst eens opstellen.
De grote markt is één van de mooiste van de wereld. Dankzij de smalle en grotendeels verkeersvrije straten was het fijn wandelen in de stad. Het werd er niet snikheet, ondanks de tropische temperaturen (onderweg stond een termometer op 42 graden) in Italië. Tijdens de terugweg naar huis werden we goed doorbakken in de auto.
Bij de terugkomst in de Fattoria dook ik meteen in het zwembad. Ik ken de acht zaligheden niet, maar bij mij staat een duik in het zwembad na enkele uren bakken in een oververhitte auto zeker in het lijstje. Bij tijd en wijlen zal ik zo’n lijst eens opstellen.
W² in Toscane (13)
Zowel ons hotel in Duitsland als de fattoria zijn uitgerust met satelliet-tv. 1200 channels and nothing on. Het meest hilarische kanaal vonden we het Sexy Arab Channel. Gesluierde vrouwen met hun achterwerk omhoog en hun benen open. Hun neus mogen we niet zien, maar hun *, dat is geen probleem.
W² in Toscane (12)
Zondagavond: de waarschuwing! Ga morgen niet naar de steden. Het wordt een hete dag. 40 graden in de schaduw. Dan wil je niet in Firenze zijn.
Wij vonden het alvast prima. Het programma voor de volgende dag was snel gemaakt: ’s morgens een wandelingetje, boodschappen doen in de COOP van Cerreto Guidi en daarna aan het zwembad. Helaas stak allerlei beesterij op zondagavond nog een stokje in het roet. Na een slapeloze nacht liepen we eerst een half uurtje als zombies rond. Wendie telde 12 beten op één been. Ik ook. Maar Wendie had nog een ander been, waar er ook insectenbeten op stonden. Wendie won.
We breiden ons dagprogramma uit met een bezoek aan de apotheek. Annex praatcafé, zo bleek, want terwijl Wendie om een zalfje ging, bleven Ploppie en ik geduldig in de auto wachten. Twee uur later (lichte overdrijving) kwam Wendie terug met het zalfje.
Plotsklaps was het namiddag en we hadden nog niet eens iets gedronken. Een vreemde gewaarwording. Daar moest dringend iets aan gedaan worden.
Wij vonden het alvast prima. Het programma voor de volgende dag was snel gemaakt: ’s morgens een wandelingetje, boodschappen doen in de COOP van Cerreto Guidi en daarna aan het zwembad. Helaas stak allerlei beesterij op zondagavond nog een stokje in het roet. Na een slapeloze nacht liepen we eerst een half uurtje als zombies rond. Wendie telde 12 beten op één been. Ik ook. Maar Wendie had nog een ander been, waar er ook insectenbeten op stonden. Wendie won.
We breiden ons dagprogramma uit met een bezoek aan de apotheek. Annex praatcafé, zo bleek, want terwijl Wendie om een zalfje ging, bleven Ploppie en ik geduldig in de auto wachten. Twee uur later (lichte overdrijving) kwam Wendie terug met het zalfje.Plotsklaps was het namiddag en we hadden nog niet eens iets gedronken. Een vreemde gewaarwording. Daar moest dringend iets aan gedaan worden.
W² in Toscane (11)
Onze Nederlandse bovenburen, daar moeten we het nog even over hebben. Renate (de (schoon)dochter?), de Antilliaanse (adoptie)zoon(?), mama en papa. Beide pubers spreken de ouders als mama en papa aan, maar liggen we de hele dag te vozen. Vader schrikt er ook niet voor terug om het bikinibroekje van de (schoon?)dochter glad te strijken. Moeder slaat het allemaal gade. De hele dag kabaal: Papaaa! Kijk! We! Hebben! De! Hele! Lengte! Van! Het! Zwembad (8 meter, nvdr)! Onder! Water! Gezwommen!
Flink zo, jongen.
Lawaai tot half twee ’s nachts en als het eindelijk stil wordt, begint vader te snurken alsof hij er de wereldvrede mee kan bewerkstelligen. Dan vind ik het heerlijk om ’s morgens om 7u met de kamerdeuren te beginnen gooien. Wij niet inslapen, zij niet uitslapen. Nem.
Maar voor de rest is het heerlijk rustig in Fattoria Rozzalupi. 90% van de andere aanwezigen zijn Nederlanders.
Op zondagochtend vertrokken papaa, mamaa en de pubers terug naar huis ("Moeten!!! jullie!!! dinsdag!!! allemaal!!! werken!!! dan!!!?" "Ja jongen, helaas wel.") en daalde de rust weer neder. Onze nieuwe buren rechts sloegen een praatje met ons (uit de buurt van Enschede en hier al voor de vijfde keer).
In het dalletje werden wat schapen heen en weer gejaagd door de hond des huizes. De vliegen vlogen af en aan. De vogeltjes schuifelden. Ploppie baadde in een grote vijver, viel daarna om in een grote zandvlakte en werd daarna door ons weer in het water gejaagd. Kissak.
Zondag is rustag. Vraag het maar aan enkele van de grote wereldgoden. Op de zevende dag rustte Hij en lag hij aan het zwembad met een cocktail en een vrolijk rietje.
Flink zo, jongen.
Lawaai tot half twee ’s nachts en als het eindelijk stil wordt, begint vader te snurken alsof hij er de wereldvrede mee kan bewerkstelligen. Dan vind ik het heerlijk om ’s morgens om 7u met de kamerdeuren te beginnen gooien. Wij niet inslapen, zij niet uitslapen. Nem.
Maar voor de rest is het heerlijk rustig in Fattoria Rozzalupi. 90% van de andere aanwezigen zijn Nederlanders.
Op zondagochtend vertrokken papaa, mamaa en de pubers terug naar huis ("Moeten!!! jullie!!! dinsdag!!! allemaal!!! werken!!! dan!!!?" "Ja jongen, helaas wel.") en daalde de rust weer neder. Onze nieuwe buren rechts sloegen een praatje met ons (uit de buurt van Enschede en hier al voor de vijfde keer).
In het dalletje werden wat schapen heen en weer gejaagd door de hond des huizes. De vliegen vlogen af en aan. De vogeltjes schuifelden. Ploppie baadde in een grote vijver, viel daarna om in een grote zandvlakte en werd daarna door ons weer in het water gejaagd. Kissak.
Zondag is rustag. Vraag het maar aan enkele van de grote wereldgoden. Op de zevende dag rustte Hij en lag hij aan het zwembad met een cocktail en een vrolijk rietje.
W² in Toscane (10)
Vrijdag bezochten we Lucca. Nog een middeleeuwse stad met wortels diep in de vroegromeinse tijd. De omwalling van 12 meter breed heeft de stad als één van de weinige behoed tegen buitenlanders. Buitenlanders in de Italiaanse middeleeuwen woonden soms maar een boogscheut ver. Lucca was een stadstaat, pas Napoleon slaagde er in om daar iets aan te doen. Hij schonk de stad aan zijn zus. Of hij de stad toen al veroverd had, stond niet in het boek.
We flaneerden door de straten van Lucca, bezochten wat kerken en pleinen en een terras of twee. Na de middag werd het zo heet dat zelfs de studenten minder geil door de straten liepen. Nog altijd doorweekt van het spelen aan de fontein, dat wel. Met witte t-shirts en daaronder gekleurde bh’s. De studentes althans, de mannelijke exemplaren droegen minder bh’s.
Rond een uur of 4 waren we weer in de Fattoria. Ik ging nog wat noodzakelijke inkopen doen. De limonenen waren bijna op. Langs de weg stond een bord: COOP 10 min. De COOP is de lokale benaming van een supermarkt. Na 12 minuten rijden, passeerde ik een bord: COOP 7 min. Italianen kennen geen beperkingen in het overdrijven. Nog eens 7 minuten later: COOP 3 min. Na dik half uur rijden bereikte ik de COOP waar we al twee keer geweest waren. Dezelfde megastore van twee verdiepingen met een heleboel andere winkels en een grote speelhoek voor de kinderen, annex rookruimte voor de ouderen. Rare jongens, die Romeinen.
Bij mijn thuiskomst bereidde ik een mojito en een caipirinha. Noodzakelijk, ik zei het al.
Na een laatste duik tegen de opgedane oververhitting bleven we nog eens in de fattoria eten. Er kwamen tomaten met mozzarella op tafels, heerlijke pasta met tomatensaus, fijngesneden rosbief en een puddinkje als dessert. Onze buren dronken weer hun fles wijn niet leeg (toch al anderhalf glas dit keer), maar het meisje dat ons bediende ruimde meteen na hun vertrek de tafel weer af. Dju toch.
We flaneerden door de straten van Lucca, bezochten wat kerken en pleinen en een terras of twee. Na de middag werd het zo heet dat zelfs de studenten minder geil door de straten liepen. Nog altijd doorweekt van het spelen aan de fontein, dat wel. Met witte t-shirts en daaronder gekleurde bh’s. De studentes althans, de mannelijke exemplaren droegen minder bh’s.Rond een uur of 4 waren we weer in de Fattoria. Ik ging nog wat noodzakelijke inkopen doen. De limonenen waren bijna op. Langs de weg stond een bord: COOP 10 min. De COOP is de lokale benaming van een supermarkt. Na 12 minuten rijden, passeerde ik een bord: COOP 7 min. Italianen kennen geen beperkingen in het overdrijven. Nog eens 7 minuten later: COOP 3 min. Na dik half uur rijden bereikte ik de COOP waar we al twee keer geweest waren. Dezelfde megastore van twee verdiepingen met een heleboel andere winkels en een grote speelhoek voor de kinderen, annex rookruimte voor de ouderen. Rare jongens, die Romeinen.
Bij mijn thuiskomst bereidde ik een mojito en een caipirinha. Noodzakelijk, ik zei het al.
Na een laatste duik tegen de opgedane oververhitting bleven we nog eens in de fattoria eten. Er kwamen tomaten met mozzarella op tafels, heerlijke pasta met tomatensaus, fijngesneden rosbief en een puddinkje als dessert. Onze buren dronken weer hun fles wijn niet leeg (toch al anderhalf glas dit keer), maar het meisje dat ons bediende ruimde meteen na hun vertrek de tafel weer af. Dju toch.
W² in Toscane (9)
Donderdag was het marktdag in San Gimignano. Het stadje is en was het Manhattan van de middeleeuwen en is tegenwoordig, ondanks de horden toeristen, een fijn stadje om doorheen te wandelen. Het is zo groot als een zakdoek, telt ontelbare toeristentraps (de goedkoopste fles wijn: 14 euro), maar desondanks een heerlijk stadje om in rond te dwalen.
Omdat het zo’n lekker weer was, vonden we het na de middag tijd om huiswaarts te keren. Maar niet voor nog een bezoek gebracht te hebben aan onze nieuwe vrienden van de megawinkelketen. Onze voorraad wijn en andere prosecco’s was namelijk drastisch gedaald de laatste dagen. We konden niet anders dan die meteen aan te vullen. Tijdens het winkelen kregen we ongevraagd en welgemeend advies over de gekozen wijnen. Een rekkenvuller vertelde in vloeiend Italiaans wat voor excellente keuze we gemaakt hadden. Dat we er geen letter van begrepen leek hem niet te deren. Hij offreerde ons nog een kartonnen doos om onze voorraad gemakkelijk in op te slaan. We hadden er twee nodig.Na het apropriefje en dergelijke meer, was het etenstijd. Brood met locale beleggingen, meer hoeft dat niet te zijn. En een lekker flesje wijn, natuurlijk.
Na deze drukke dagen was het tijd voor een dagje nietsdoen aan het zwembad. Gewapend met een goed boek en een tube zonnecrème nestelden we ons aan de rand. Wendie ging resoluut voor de zonnebrandkuur, ikzelf legde me te rusten en te lezen in de veilige schaduw van een parasol. Geen zonnebrand voor mij, neen bedankt.
Wat hebben we heleerd vanaah?Ten eerste: Als ge in de zon haat lihhen, moet ge u insmeren.
Ten tweede: Ook als ge in de schaduw liht, kunt ge verbranden.
Ten derde: als ge verbrand zijt, moet ge op de blaren zitten.
Na enkele uren bakken en braden was het welletjes. Wendie, die de hele dag in de zon had gelegen, vertoonde amper een spoortje van bruining. Ik, die de hele dag in de schaduw had gelegen, was zo rood als een kreeft. Dan is een mens al eens voorzichtig. Tss.
Tweebruggenstraat
Waarom ik vind dat het verboden moet worden om kinderen met de auto naar school te brengen...
(dat is inderdaad een kindje in het stoeltje achterop de fiets)
(foto van Fietsbult)
(dat is inderdaad een kindje in het stoeltje achterop de fiets)
(foto van Fietsbult)
maandag, juni 22, 2009
Yeah baby! Tegenwoordig kun je een facebook-url maken met je eigen naam derin. Veel gemakkelijker te onthouden dan http://www.facebook.com/home.php?ref=home#/ is er nu http://www.facebook.com/wim.maertens.
Gewoon naar http://www.facebook.com/username/ surfen en de naam kiezen of intikken die je wil. En als je Jan Peeters of zo heet, zorgen dat je voor die 3 miljard andere Jannen Peetersen bent.
Gewoon naar http://www.facebook.com/username/ surfen en de naam kiezen of intikken die je wil. En als je Jan Peeters of zo heet, zorgen dat je voor die 3 miljard andere Jannen Peetersen bent.
zondag, juni 21, 2009
W² in Toscane (8)
Woensdag bezochten we Pisa. De stad van de scheve toren, mocht dat niet duidelijk zijn. Pisa heeft heel wat te bieden en eigenlijk is de scheve toren (prachtige toren trouwens) zoiets dat je als kind leert kennen en waarvan je denkt: ach, dat hoef ik toch nooit te zien. Op een dag sta je naast die toren en blijkt dat hij echt wel gigantisch scheef staat. Een meter of 4 uit het lood. En wat heel vreemd is... Of beter, er zijn twee dingen vreemd:
1. Tijdens de bouw hebben de bouwmeesters geprobeerd om iets aan de situatie te veranderen, waardoor de toren ook echt scheef is. Niet gewoon scheef hangt, maar ook scheef gebouwd werd. De toren helt naar boven toe minder over.
2. ook het grondvlak van de toren werd scheef aangelegd. Rond de toren ligt een plaveisel, dat even sterk afhelt als de toren zelf. Alsof niet geweten mag zijn dat de toren in de grond zakt.
In Pisa aten en dronken we frisse rode wijn. Wendie had een klein beetje last van de frisse rode wijn en daarom gingen we nog even een frisse neus halen aan de kust.Helaas lag die kust vol met rotsblokken en was het niet echt mogelijk om ook frisse voeten te halen. Daarna reden we terug fattoriawaarts.
De scheve toren van Pisa
Die "scheve" toren... allemaal gezichtsbedrog. Die toren is kaarsrecht.
De scheve spar van Pisa
De obligate "kijk, ik doe alsof ik de toren recht hou"-foto
1. Tijdens de bouw hebben de bouwmeesters geprobeerd om iets aan de situatie te veranderen, waardoor de toren ook echt scheef is. Niet gewoon scheef hangt, maar ook scheef gebouwd werd. De toren helt naar boven toe minder over.
2. ook het grondvlak van de toren werd scheef aangelegd. Rond de toren ligt een plaveisel, dat even sterk afhelt als de toren zelf. Alsof niet geweten mag zijn dat de toren in de grond zakt.
In Pisa aten en dronken we frisse rode wijn. Wendie had een klein beetje last van de frisse rode wijn en daarom gingen we nog even een frisse neus halen aan de kust.Helaas lag die kust vol met rotsblokken en was het niet echt mogelijk om ook frisse voeten te halen. Daarna reden we terug fattoriawaarts.
W² in Toscane (7)
Italiaanse chauffeurs zijn de meest geschifte ter wereld. Oh ja, natuurlijk waag je je leven zodra je je in het Tanzaniaanse verkeer begeeft. Maar dat heeft meer te maken met de wrakken die er rondrijden. Vier wielen en een stuur, dat is het enige waarover een auto in Tanzania moet beschikken. Al de rest is optie. Zelfs die vier wielen en dat stuur zijn niet altijd noodzakelijk. En de gelatenheid van de chauffeurs: als ik vandaag een ongeval moet hebben, dan kan ik dat toch niet vermijden. Het lot, weetjewel.
De Belgische chauffeur zijn ongetwijfeld de meest onbeschofte ter wereld. In Italië hebben we niet één middenvinger gezien. De top van de duim wordt tegen de vier andere vingertoppen gezet en men schudt met de hand. Dat wel. Een soort: gij idioot, gij hebt uw rijbewijs nog gekocht zekers!?
Rode lichten zijn decoratie en witte lijnen dienen om het midden van de weg aan te duiden. Meer niet. Een witte lijn overschrijden is even noodzakelijk als terugkeren als de spoorwegovergang dicht gaat. Je weet namelijk nooit hoe lang de auto voor je aan een slakkengangetje van 90 km/h over het kleine, smalle, kronkelige bergweggetje met links van je een berg en rechts een ravijn blijft kruipen of hoe lang het duurt voor de trein voorbijkomt.
Toen we kleingeld aan het zoeken waren aan de péage – een proces dat niet langer dan 40 seconden geduurd kan hebben – reed de man achter ons alweer achteruit om een andere uitgang te nemen. Net op het moment dat voor ons de slagboom omhoog ging en we verder reden. De man achter ons had het helaas te druk om achterom te kijken, zodat hij voor niets in een andere rij ging wachten.
Aan de andere kant vindt iedereen het hier ook perfect normaal dat je coupeert, zonder richtingaanwijzers te gebruiken van rijvak verandert en bruusk remt. Tot nu geen enkele boze blik of opgestoken middenvinger gezien.
De Belgische chauffeur zijn ongetwijfeld de meest onbeschofte ter wereld. In Italië hebben we niet één middenvinger gezien. De top van de duim wordt tegen de vier andere vingertoppen gezet en men schudt met de hand. Dat wel. Een soort: gij idioot, gij hebt uw rijbewijs nog gekocht zekers!?
Rode lichten zijn decoratie en witte lijnen dienen om het midden van de weg aan te duiden. Meer niet. Een witte lijn overschrijden is even noodzakelijk als terugkeren als de spoorwegovergang dicht gaat. Je weet namelijk nooit hoe lang de auto voor je aan een slakkengangetje van 90 km/h over het kleine, smalle, kronkelige bergweggetje met links van je een berg en rechts een ravijn blijft kruipen of hoe lang het duurt voor de trein voorbijkomt.
Toen we kleingeld aan het zoeken waren aan de péage – een proces dat niet langer dan 40 seconden geduurd kan hebben – reed de man achter ons alweer achteruit om een andere uitgang te nemen. Net op het moment dat voor ons de slagboom omhoog ging en we verder reden. De man achter ons had het helaas te druk om achterom te kijken, zodat hij voor niets in een andere rij ging wachten.
Aan de andere kant vindt iedereen het hier ook perfect normaal dat je coupeert, zonder richtingaanwijzers te gebruiken van rijvak verandert en bruusk remt. Tot nu geen enkele boze blik of opgestoken middenvinger gezien.
W² in Toscane (6)
De tijd vliegt als je je amuseert. Dinsdag planden we een dag niets. Per ongeluk. We stonden laat op, we ontbeten laat, we speelden een spelletje en voor we het wisten was het borreluur. Ploppie was toch te moe om lange wandelingen door kunstige steden te maken.
’s Avonds dineerden we in de fattoria. Onze nieuwe buren kregen net als ons een fles wijn. Mijnheer de buurman dronk één karig glaasje van zijn fles, mevrouw de buurman helemaal niets. We bleven als allerlaatste zitten om de fles tijdens ons vertrek te kunnen bemachtigen. Helaas, toen de voorlaatste gasten opstonden om te vertrekken, kwam het dienstmeisje de tafel afruimen en verdween met de fles onze hoop op een extra glaasje wijn.
’s Avonds dineerden we in de fattoria. Onze nieuwe buren kregen net als ons een fles wijn. Mijnheer de buurman dronk één karig glaasje van zijn fles, mevrouw de buurman helemaal niets. We bleven als allerlaatste zitten om de fles tijdens ons vertrek te kunnen bemachtigen. Helaas, toen de voorlaatste gasten opstonden om te vertrekken, kwam het dienstmeisje de tafel afruimen en verdween met de fles onze hoop op een extra glaasje wijn.
W² in Toscane (5)
We zouden Firenze bezoeken. De mooiste stad van Italië, het Gent van het zuiden. De verwachtingen waren hooggespannen. Helaas. Firenze is luid, lawaaierig en luid. Stadsbussen worden ongetwijfeld geselecteerd op het aantal decibels dat ze produceren. Er wordt overal met lawaaierige drilboren en pikeurs gedrilboord en gepikeurd. De mobiletten ontbreken een knalpot. Vreemd genoeg werd er weinig getoeterd. Gelukkig maar, anders werden we volledig hoorndol.
We wandelden doorheen de stad, langs de hoogtepunten. De duomo is een staaltje van protserigheid. Kijk eens hoeveel geld wij hebben. Oh, en heb je de koepel al gezien.
Na de middag was het heet, zochten en vonden we een terrasje. Nu ja, vonden... het lag daar gewoon voor het grijpen. Het was het terrasje van een degustatiehuisje. Geheel toevallig. Op zo’n moment kun je natuurlijk niet anders dan degusteren. We bestelden een glaasje spumante. En dan nog eentje. En een bordje Italiaanse kazen. Het was waarlijk heerlijk toeven op het terrasje.
Toen was het tijd om huiswaarts te keren. We waren slim genoeg geweest om het adres te noteren waar de auto geparkeerd stond. Helaas was de auto verdwenen toen we het adres terugvonden. In Italië staat iedereen gigantisch fout geparkeerd. Dubbel. Tripel zelfs, als de noodzaak er is. Nog nooit een auto getakeld. Dat is allemaal geen probleem. Maar een buitenlander die een millimeter buiten de lijntjes parkeert, die heeft het zitten. Vreemde valuta in het land binnenhalen. Euri met de beeltenis van Albert op de achterkant. Dat wel, ja. Ts.
We trokken naar de academie voor carabinieri, die daar toevallig vlakbij lag. Een behulpzame carabinieer hielp ons en telefoneerde naar zijn collegi carabinièros. De auto was dus weggetakeld en stond nu 7 km verder. Het zou ons 102 euro losgeld kosten.
Na een fikse wandeling onder een schroeihete zon, vonden we onze auto terug. De parking stond vol auto’s en brommers. Ongeveer een derde met buitenlandse nummerplaat. Toeval? Ik dacht het niet. Na wat heen en weer gediscussieer en de betaling van het losgeld, kregen we onze Berlingo terug. Even overwogen we om te zeggen dat er plots een bluts in de auto zat, maar dat durfden we toch niet goed.
Na een flitsbezoek aan een Italiaanse supermarkt, waar we de levensnoodzakelijkheden insloegen (diverse spumanti, een selectie fijne Toscaanse wijnen en wat olijven) aten we gezellig een kaastafeltje op ons terras.
We wandelden doorheen de stad, langs de hoogtepunten. De duomo is een staaltje van protserigheid. Kijk eens hoeveel geld wij hebben. Oh, en heb je de koepel al gezien.
Na de middag was het heet, zochten en vonden we een terrasje. Nu ja, vonden... het lag daar gewoon voor het grijpen. Het was het terrasje van een degustatiehuisje. Geheel toevallig. Op zo’n moment kun je natuurlijk niet anders dan degusteren. We bestelden een glaasje spumante. En dan nog eentje. En een bordje Italiaanse kazen. Het was waarlijk heerlijk toeven op het terrasje.
Toen was het tijd om huiswaarts te keren. We waren slim genoeg geweest om het adres te noteren waar de auto geparkeerd stond. Helaas was de auto verdwenen toen we het adres terugvonden. In Italië staat iedereen gigantisch fout geparkeerd. Dubbel. Tripel zelfs, als de noodzaak er is. Nog nooit een auto getakeld. Dat is allemaal geen probleem. Maar een buitenlander die een millimeter buiten de lijntjes parkeert, die heeft het zitten. Vreemde valuta in het land binnenhalen. Euri met de beeltenis van Albert op de achterkant. Dat wel, ja. Ts.
We trokken naar de academie voor carabinieri, die daar toevallig vlakbij lag. Een behulpzame carabinieer hielp ons en telefoneerde naar zijn collegi carabinièros. De auto was dus weggetakeld en stond nu 7 km verder. Het zou ons 102 euro losgeld kosten.
Na een fikse wandeling onder een schroeihete zon, vonden we onze auto terug. De parking stond vol auto’s en brommers. Ongeveer een derde met buitenlandse nummerplaat. Toeval? Ik dacht het niet. Na wat heen en weer gediscussieer en de betaling van het losgeld, kregen we onze Berlingo terug. Even overwogen we om te zeggen dat er plots een bluts in de auto zat, maar dat durfden we toch niet goed.
Na een flitsbezoek aan een Italiaanse supermarkt, waar we de levensnoodzakelijkheden insloegen (diverse spumanti, een selectie fijne Toscaanse wijnen en wat olijven) aten we gezellig een kaastafeltje op ons terras.
W² in Toscane (4)
De ochtendstond heeft goud in de mond. Ploppie vond dat we nogal lang bleven liggen en wekte ons om ... tja, het was vroeg. Iets met een 6 voor. Na een korte bijslaap konden we op het terras ontbijten. Voor het eerst dit jaar.
Vinci stond op het programma. In Vinci is een zekere Leonardo da Vinci geboren. Wat een toeval, alsof Frank Vandenbroucke in Broucke geboren zou zijn. ;)
Vinci ligt op ongeveer 7 km van Fattoria Rozzalupi. De grootste toeristische trekpleister van Vinci is het Leonardo da-museum, een lelijk standbeeld van de Man van Vitruvius en het geboortehuis van mijnheer da Vinci, op een kilometer of 3 van het centrum.
We wandelden naar het geboortehuis. In dat geboortehuis stonden 3 vitrinekasten met een tweetal teksten. En daar mocht je helemaal geen foto’s van maken. Oh nee. Een brochure kopen, dat kon wel.
Na een wolkbreuk keerden we terug, want het was bijna tijd voor het apropriefje.
Vinci stond op het programma. In Vinci is een zekere Leonardo da Vinci geboren. Wat een toeval, alsof Frank Vandenbroucke in Broucke geboren zou zijn. ;)
Vinci ligt op ongeveer 7 km van Fattoria Rozzalupi. De grootste toeristische trekpleister van Vinci is het Leonardo da-museum, een lelijk standbeeld van de Man van Vitruvius en het geboortehuis van mijnheer da Vinci, op een kilometer of 3 van het centrum.
We wandelden naar het geboortehuis. In dat geboortehuis stonden 3 vitrinekasten met een tweetal teksten. En daar mocht je helemaal geen foto’s van maken. Oh nee. Een brochure kopen, dat kon wel.
Na een wolkbreuk keerden we terug, want het was bijna tijd voor het apropriefje.
W² in Toscane (3)
Na een voorspoedige trip bereikten we rond 22u30 ons adres in het Zwarte Woud. Een Brits koppel heeft het regenachtige Engeland verruild voor het – euh – regenachtige zuiden van Duitsland. ’s Morgens werden we vrolijk gewekt door Ploppie, die voor het eerst in bijna een week over een gezonde ochtendappetijt beschikte. Het beest had bij ons op de kamer geslapen en vond 5u wel een geschikt uur om te ontbijten.
Niet alleen Ploppie was wakker, ook de regen was er vroeg bij. Het viel met bakken uit de hemel. Maar dat zou ongetwijfeld opgeklaard zijn na het uitgebreide ontbijt.
We laadden de auto weer in (we waren natuurlijk vergeten om een overnachtingspakket met één propere onderbroek en een tandenborstel samen te stellen) en vertrokken, verder zuidwaarts.
Na een tijdje stopte het met zachtjes te regenen. Het goot. Of neen, dat is een eufemisme. We reden door de Alpen met ongeveer 50 meter zicht. Donders en bliksems vrolijkten de boel op. Na een korte file en een lange rit door de Gothardtunnel (die van de Belgische brand) mochten we Italië binnen. Het is vreemd om nog echte grenzen te overschrijden. De Zwitsers zijn natuurlijk al jaren jaloers dat ze geen lid zijn van de Europese Unie. De grenswachten beperkten zich tot het bekijken van de auto’s die hun grenzen overschreden. Fijn beroep.
In Italië werd het meteen bakkend heet. Alsof je niet alleen een conventionele landsgrens overschrijdt, maar ook een soort meteorologische.
Nog waren we er niet. Pas rond 19u30 bereikten we onze eindbestemming: Fattoria Rozzalupi.
We noteerden meteen onze namen op de lijst voor het avondmaal. Na het uitpakken werden we vergast op heerlijke huisbereide gerechten, overgoten met een zelfgebotteld landwijntje. Lekker!
Na een korte avondwandeling vielen we in slaap voor een dvd van Seinfeld.
Niet alleen Ploppie was wakker, ook de regen was er vroeg bij. Het viel met bakken uit de hemel. Maar dat zou ongetwijfeld opgeklaard zijn na het uitgebreide ontbijt.
We laadden de auto weer in (we waren natuurlijk vergeten om een overnachtingspakket met één propere onderbroek en een tandenborstel samen te stellen) en vertrokken, verder zuidwaarts.
Na een tijdje stopte het met zachtjes te regenen. Het goot. Of neen, dat is een eufemisme. We reden door de Alpen met ongeveer 50 meter zicht. Donders en bliksems vrolijkten de boel op. Na een korte file en een lange rit door de Gothardtunnel (die van de Belgische brand) mochten we Italië binnen. Het is vreemd om nog echte grenzen te overschrijden. De Zwitsers zijn natuurlijk al jaren jaloers dat ze geen lid zijn van de Europese Unie. De grenswachten beperkten zich tot het bekijken van de auto’s die hun grenzen overschreden. Fijn beroep.
In Italië werd het meteen bakkend heet. Alsof je niet alleen een conventionele landsgrens overschrijdt, maar ook een soort meteorologische.
Nog waren we er niet. Pas rond 19u30 bereikten we onze eindbestemming: Fattoria Rozzalupi.
We noteerden meteen onze namen op de lijst voor het avondmaal. Na het uitpakken werden we vergast op heerlijke huisbereide gerechten, overgoten met een zelfgebotteld landwijntje. Lekker!
Na een korte avondwandeling vielen we in slaap voor een dvd van Seinfeld.
W² in Toscane (2)
Vrijdagmorgen: Ploppie eet nog altijd niet.
Wij naar het UZ met het beest. Als het een darmobstructie was, konden we het beter zo snel mogelijk weten. Na de nodige foto’s en echo’s kon de dierenarts ons vertellen dat het zeker geen darmobstructie was. Wat het dat wel was, was niet helemaal zeker, maar het liefste zou ze Ploppie daar houden voor het weekend. Aan een infuus leggen en zo, het beest was ook al wat uitgedroogd. Dat was niet echt nodig, het zou 500 euro kosten, maar op maandag zouden we tenminste weten wat er aan de hand was.
Of we toch op reis konden vertrekken? Met Ploppie uiteraard.
Dat kon, maar dan kon ze ons geen garanties geven. Het was niet echt een risico en veel zorgen hoefden we ons niet te maken. Mocht het erger worden, dan konden we nog altijd naar een Italiaanse dierenarts.
Wij met onze fiat en onze gehavende Citroën naar huis. 270 euro lichter voor de onderzoeken en daarna nog eens 80 euro voor de nodige medicatie. Een Afrikaans kindje kan er ongetwijfeld zijn hele jeugd de nodige medicijnen voor krijgen en een degelijke scholing daarbovenop. We zijn decadente Westerlingen.
In plaats van om 9 uur vertrokken we om 14u45. Nog een mailtje naar ons hotelletje in het Zwarte Woud dat het vertrek – en dus ook de aankomst – met enkele uren uitgesteld waren.
Het grote voordeel van een vertrek om 14u45 is dat alle ochtendfiles opgeklaard zijn. We reden richting Brussel, de ring op, naar Luxemburg, allemaal zonder fileleed. Heerlijk was dat.
Wij naar het UZ met het beest. Als het een darmobstructie was, konden we het beter zo snel mogelijk weten. Na de nodige foto’s en echo’s kon de dierenarts ons vertellen dat het zeker geen darmobstructie was. Wat het dat wel was, was niet helemaal zeker, maar het liefste zou ze Ploppie daar houden voor het weekend. Aan een infuus leggen en zo, het beest was ook al wat uitgedroogd. Dat was niet echt nodig, het zou 500 euro kosten, maar op maandag zouden we tenminste weten wat er aan de hand was.
Of we toch op reis konden vertrekken? Met Ploppie uiteraard.
Dat kon, maar dan kon ze ons geen garanties geven. Het was niet echt een risico en veel zorgen hoefden we ons niet te maken. Mocht het erger worden, dan konden we nog altijd naar een Italiaanse dierenarts.
Wij met onze fiat en onze gehavende Citroën naar huis. 270 euro lichter voor de onderzoeken en daarna nog eens 80 euro voor de nodige medicatie. Een Afrikaans kindje kan er ongetwijfeld zijn hele jeugd de nodige medicijnen voor krijgen en een degelijke scholing daarbovenop. We zijn decadente Westerlingen.
In plaats van om 9 uur vertrokken we om 14u45. Nog een mailtje naar ons hotelletje in het Zwarte Woud dat het vertrek – en dus ook de aankomst – met enkele uren uitgesteld waren.
Het grote voordeel van een vertrek om 14u45 is dat alle ochtendfiles opgeklaard zijn. We reden richting Brussel, de ring op, naar Luxemburg, allemaal zonder fileleed. Heerlijk was dat.
W² in Toscane (1)
De week voor ons vertrek had Murphy, of beter, zijn wet, nog één en ander voor ons in petto. Op dinsdag ging Wendie naar de Colruyt voor de laatste proviand om de week door te komen. Voor de terugkeer ontdekte ze een grote bluts in onze auto. Na bezoeken aan de verzekering en de garage bleek dat het ons minstens 620 euro gaat kosten. Nochtans hebben we een omniumverzekering. Dat betekent dus niet dat je auto goedkoop hersteld kan worden.
Ploppie was de hele week al wat ziekjes. Vanaf dinsdag begon ze over te geven en vanaf woensdag at ze niets meer. Ploppie niet eten, dat is het sein voor groot alarm. We wachtten nog wat af, maar op donderdag werd het echt te erg. Het beest at niet, scheet niet en gaf over. Tijd voor de dierenarts.
De man wou ons niet laten panikeren, maar het kon een darmobstructie zijn. Mocht het na het weekend nog altijd niet beter zijn of als het beest “mest zou overgeven”, dan moesten we zo snel mogelijk naar de dierenkliniek. Operatie en dergelijke.
Na het weekend. Dat was een probleem, want voor het weekend zouden we op reis vertrekken. Spannend!
Ploppie was de hele week al wat ziekjes. Vanaf dinsdag begon ze over te geven en vanaf woensdag at ze niets meer. Ploppie niet eten, dat is het sein voor groot alarm. We wachtten nog wat af, maar op donderdag werd het echt te erg. Het beest at niet, scheet niet en gaf over. Tijd voor de dierenarts.
De man wou ons niet laten panikeren, maar het kon een darmobstructie zijn. Mocht het na het weekend nog altijd niet beter zijn of als het beest “mest zou overgeven”, dan moesten we zo snel mogelijk naar de dierenkliniek. Operatie en dergelijke.
Na het weekend. Dat was een probleem, want voor het weekend zouden we op reis vertrekken. Spannend!
woensdag, juni 10, 2009
TV
Het tv-seizoen is voorbij, deze zomer krijgen we weer herhalingen. Op zich geen probleem, er zijn genoeg leuke en goed gemaakte programma's die wel eens herhaald zouden mogen kunnen worden. Ik zeg maar iets: Buiten de zone, Het huis van wantrouwen, Schalkse ruiters, De man van Atlantis, Goldorak,...
Wat gaat de VRT deze zomer herhalen?
FC de kampioenen...
Zoudt ge nu niet uit uwen zetel vallen?
Waar is Goldorak als je hem nodig hebt?
Wat gaat de VRT deze zomer herhalen?
FC de kampioenen...
Zoudt ge nu niet uit uwen zetel vallen?
Waar is Goldorak als je hem nodig hebt?
zondag, juni 07, 2009
Eminem
Dat Eminem geen gevoel voor humor heeft, wordt hier op hilarische en platvloerse wijze geïllustreerd. Heerlijk! (niet voor gevoelige kijkertjes)
zaterdag, juni 06, 2009
Kiezing
Morgen naar de stembus. Succes aan alle deelnemers die van goede wille zijn. We zijn benieuwd wie er nu weer als eerste komt vertellen dat hetgeen op voorhand beloofd werd eigenlijk niet helemaal juist geformuleerd werd.
vrijdag, juni 05, 2009
Assurancie
Een auto hebben, 't is een gemak.
Hopla: vluchtmisdrijf!
Dat gaat ons weer een schone cent kosten. Centen die we liever uitgegeven hadden aan een lekker dinertje met een heerlijk landwijntje op een Toscaans terras. We zullen dan maar een paar dozen Miracoli meenemen zeker...?
Hopla: vluchtmisdrijf!
Dat gaat ons weer een schone cent kosten. Centen die we liever uitgegeven hadden aan een lekker dinertje met een heerlijk landwijntje op een Toscaans terras. We zullen dan maar een paar dozen Miracoli meenemen zeker...?
donderdag, juni 04, 2009
Hond
Net terug van de dierenarts: mogelijks een darmobstructie. Dat betekent: als het er niet vanzelf uit komt, wordt het een operatie...
Great timing!
Great timing!
woensdag, juni 03, 2009
dinsdag, juni 02, 2009
Abonneren op:
Posts (Atom)