Gisteren hebben we afscheid genomen van Jan, Allison, Zachaio, Morani, Tanzania en ons verlof.
Om 16u staan we in de luchthaven van Kilimanjaro. De vlucht zou om 18u10 vertrekken, dus dat is ruim op tijd.
We checken in, helaas werkt de scanner voor de handbagage niet en moet alles met de hand gebeuren. Blijkbaar mogen vloeistoffen niet op het vliegtuig. Voor de eerste keer worden we met die maatregel geconfronteerd in Afrika. Tot nu toe namen we vrolijk water, DDT en nitroglycerine mee op het vliegtuig. We hebben een verse fles water mee, we drinken er nog even van en wachten op de paspoortcontrole. Vijf minuten later vraag ik aan een douanierster of de fles water mee mag en het mag...
Om kwart na acht landen we in Addis Ababa, om 23u35 hebben we onze aansluitende vlucht. We doden de tijd met een bezoek aan de tax free shops. De Ricard kost maar 11 euro in Ethiopië. En je mag zoveer meenemen als je wil. Allen daarheen.
Na lang wachten mogen we op het grote vliegtuig. Een Boeing 767 zal ons naar Zaventem brengen. Plots stappen een achttal oudere mensen met zwarte baby's op. Wendie heeft ondertussen drie zetels naast elkaar veroverd. De baby's gaan voor en achter haar zitten en krijsen de eerste uren. Het is al na middernacht als het vliegtuig vertrekt.
We hebben geluk, onze zitplaatsen liggen aan een nooduitgang. Wendie droomt van neerstortende vliegtuigen, verlaten eilanden en geheimzinnige stammen. Ik kijk drie keer naar Wild Hogs, een verschrikkelijke film met John Travolta.
's Nachts is het er donker in de woestijn. Hier en daar een lichtje, waarschijnlijk van een bedoeïn die thee zet. In Libië vliegen we over een klein kuststadje. Het verschil met Europa is enorm. Vanaf Italië kan je hele stratenplannen volgen.
Eerst moeten we nog tussenlanden in Parijs. Het gros van de passagiers stappen uit. Het duurt wel anderhald uur voor we weer vertrekken, tot grote frustratie van één van de passagiers vlak bij ons.
De landing, het uitchecken, de bagage oppikken, ... alles verloopt heel vlot. Als we in de aankomsthal komen staan een hondertal mensen ons op te wachten. We kennen ze echter niet, dus we lopen door. Ze zeggen zelfs niet dat ze onze beste vriend zijn en toevallig een hotelkamer voor ons vrij hebben. Of een krant. Of nootjes in een zelfgemaakt zakje. Taxi. Beeldje. Masaizwaard. Safari... Heel verwarrend allemaal.
Om 20 na 9 zitten we op de trein in Zaventem, de trein in Brussel heeft vertraging. We zijn blij dat de NMBS ons nog even van het Afrikaanse gevoel laat genieten.
We komen thuis en het is net de mooiste dag in vier weken. Het is zelfs warmer dan het de dag voordien in Arusha was.
De koning heeft een nieuwe heup, Danilo Di Luca heeft de Giro gewonnen, Justine Henin heeft verloren, Dehaene is formateur en er zijn ongetwijfeld mensen overleden waarvan we dat pas binnen 5 jaar zullen weten.
We hebben een van de mooiste reizen van ons leven gemaakt, genoten met volle teugen.
