Pagina's

maandag, december 31, 2007

Een welgemeende


Alvorens het oude jaar af te sluiten met veel te veel eten, drank en onbehoorlijk gedrag, wensen we jou, beste lezer, een geweldig einde van het oude, tot op de draad versleten, afgeleefde en uitgerekte 2007 en een fantastisch, plezant, fijn, leuk, heerlijk, rijkgevuld 2008!
En dan nu: champagne!


zaterdag, december 29, 2007

Kunst in huis

Eén van de leukere kerstcadeautjes: een abonnement op Kunst in huis.

Vandaag naar de Sint Pietersabdij om een werkje te kiezen. Na lang wikken en wegen hebben we een werk van Stefan Annerel meegenomen: Badkamer.

vrijdag, december 28, 2007

Tijdloze

De tijdloze: A whole lotta Rosie van AC/DC gevolgd door Morrissey met There is a light that never goes out... Het lijkt wel alsof Bon Scott vanuit het hiernamaals de ass van Mozzer kickt!



Wanna tell you a story
'Bout a woman I know
When it comes to lovin'
Oh she steals the show
She ain't exactly pretty
Ain't exactly small
Forty-two, thirty-nine, fifty-six
You could say she's got it all
Never had a woman
Never had a woman like you
Doing all the things
Doing all the things you do
Ain't no fairy story
Ain't no skin and bone
But you give it all you got
Weighing in at nineteen stone
CHORUS:
You're a whole lotta woman
A whole lotta woman
Whole lotta Rosie
And you're a whole lotta woman
Oh honey you can do it
Do it to me all night long
Only wanna turn
Only wanna turn me on
All through the night time
And right around the clock
To my surprise
Rosie never stops
CHORUS

Fallus (m/v) (bis)

Eigenlijk heb ik niet heel goed nagedacht bij het geslachtsdeel van het jaar. Mijn all time favourite werd niet eens vermeld: André Flahaut. Voltijds zakkenvuller, vriendjespolitist en lompe mens.

Voor de voorstelling van An Inconvenient Truth die huisvrouw Guidone organiseerde, liet hij zich met een helicopter van het leger naar de cinema vliegen.


donderdag, december 27, 2007

Vrouw

Vrouw van het jaar: de mijne!

Resto

Als restaurant van het jaar is het kiezen tussen De Casserolle en De Avonden.

Beide restaurants serveren overheerlijke en royale porties voor een schappelijke prijs en met een vriendelijkheid die bijna niet meer van deze tijd is.

Kiezen is delen, dus... we hebben een gelijke stand!

Homo (m/v)

Homo van het jaar: dat kan bijna niet anders dan Condoleezza Rice zijn. Niet alleen lesbisch, maar ook nog eens zwart en een vrouw (tiens). Drie redenen te veel voor de Amerikanen om haar tot nieuwe president te kunnen verkiezen.

Hype

Hype van het jaar: de opwarming van de aarde.

’t Is te laat jongens! Jaren heb ik mij iets van het milieu aangetrokken. Geen plastieken flessen gekocht. De verwarming een graadje of wat lager. Zelfs een paar jaar geen auto gehad, maar autogedeeld.
Frappant: iedereen staat nu plots te roepen dat er iets aan de opwarming van de aarde moet gebeuren, maar als de benzineprijzen de pan uit swingen, staat iedereen te roepen dat de regering daar beter iets aan zou doen. Of er is gemor als de snelheid op autostradas naar 90 km/h verlaagd wordt.
Hallo!? Heeft niemand door dat dit een klein beetje hypocriet is?
Daarom: verhoog de benzineprijs! 5 euro. Of meer. Verlaag met die opbrengst de kostprijs van alle alternatieve vormen van energiewinning, doe aan onderzoek, geef subsidies, zorg dat auto's op elektriciteit minder kosten dan andere...
Niemand durft natuurlijk dit politiek hangijzer aan te pakken en bovendien moet dat op wereldschaal gebeuren. Dus: zolang er olie is, is er geen hoop.
Tot zover deze lezing.

Ergernis

Meteen aansluitend op mijn vorige bericht hieronder: de ergernis van het jaar.

Automobilisten die nergens rekening mee houden.

Mensen die:
te hard rijden;
te dicht achter de voorganger hangen;
een te grote auto hebben (euh...);
geen rekening houden met fietsers en voetgangers;
naar de bakker rijden met de auto, of elke dag naar het werk in hun eigen dorp;
op fietspaden, trottoirs en zebrapaden parkeren;
zomaar claxonneren;
...

(de opsomming is eindeloos)

Necro

Verscheidene (hebt u 'm?) mensen legden dit jaar het loodje. Stand-up comedians Boris Jeltsin en Karel Dillen. Michael Jackson, muzikale bierkenner. Kalenderdrukker Leopold Pirelli.

Eén van de meest tragische overlijdens was dat van Benny Vansteelant na een aanrijding door een auto.


Er zijn er natuurlijk duizenden die nog tragischer zijn, maar dit is voor mij het symbool van het feit dat fietsers nog altijd loslopend wild zijn in ons land van automobilisten.

Schapenkeurder

Schapenkeurder van het jaar: Toon Decock


(in het midden)

(bovenaan voor alle duidelijkheid)

Fallus (m/v) van het jaar

Dit vind ik elk jaar de moeilijkste. Het is altijd dringen voor deze prestigieuze prijs. Er komen heel wat mensen in aanmerking, want velen doen hun uiterste best.
Internationaal kunnen we denken aan Bush, Chavez, Loekasjenko, Gore, Rice, Ahmadinejad, ... Nationaal denken we natuurlijk aan zowat de hele lijsten Dedecker, Vlaams Behang, VLD, SPa, PS, MR, CDH, CD&V, NVA, ... (in willekeurige volgorde). Ook in andere werelden zijn er wel enkele specimen van falli te vinden. (Mel Gibson, Michael Rasmussen, ...)

Daarom nemen we er maar eentje uit die de laatste maanden extra zijn best gedaan heeft: Geert Versnick


(niet in het minst omdat daarmee de leukste collage te maken was natuurlijk)

Film



woensdag, december 26, 2007

Café

Café van het jaar (en de vorige en waarschijnlijk ook een paar volgende jaren): Het Gouden Hoofd.


Concert

Concert van het jaar: Arcade Fire in Vorst.

TV-persoonlijkheid

Tijd voor het jaaroverzicht.

We beginnen meteen met een klepper: tv-persoonlijkheid van het jaar Simon Amstell, presentator van Never mind the Buzzcocks.

Bij zijn debuut als presentator van het programma, sprak hij de gevleugelde woorden: "I'm Simon Amstell, and if you think I'm a poor booking, let's meet tonight's guests."

Enkele andere fragmenten:

(vooral op 6 min. 30 sec.)


maandag, december 24, 2007

Hoe zou het nog zijn met...

Dandy Dave?
De overlevenden van Milli Vanilli?
Wim Oosterlinck?
Andrew Ridgeley?
Tanguy Veys?
Jos Gheysen?
Rudi Carrell?

zondag, december 23, 2007

Oooooooo...

Wat een mens al tegenkomt als hij zijn eigen weblog eens leest...
Opper-cuteness

Wedstrijd

Een wedstrijdje:

Waar in Gent heb ik daarnet deze foto genomen (in welke straat stond ik) ? De winnaar krijgt van mij een verfrissing naar keuze in het Gouden Hoofd.



Je antwoord bij de reacties.

Fout

Dit is zóóó fout, maar deze week toch in het glazen huis...







Slapsticky Bunny

Filmpjesdag vandaag.
Shi Meng en The Raven maakten dit filmpje.

Accordeon

De accordeon lijkt me nog eens een fijn instrument om te bespelen.

zaterdag, december 22, 2007

Examens

Binnenkort nieuwjaar. We zetten het nieuwe jaar in met zomaar eventjes 6 examens. De vakken kunnen onderverdeeld worden in verschillende grootheden van interessantheid.

Zo hebben we bvb. 'politieke en sociale geschiedenis' (van Europa in het algemeen en onze contreien in het bijzonder). De docente slaagt er telkens in om een publiek dat op zaterdagochtend om 8u30 na een te korte nacht met te veel alcohol in de klas zit te boeien met haar onwaarschijnlijk hilarische vertelstijl, zonder het aspect informatieverstrekking uit het oog te verliezen. Mensen met vrijstellingen volgen haar vak. Dat betekent toch al iets, nietwaar?

Aan de andere kant "moet" ik ook het vak 'administratief recht' volgen om een beter ambtenaar te kunnen worden.

Een voorbeeld uit de cursus:
Het administratief recht kan formeel worden gedefinieerd als het deel van het staatsrecht dat de bestuurlijke bedrijvigheid regelt van de overheid of de acties en de handelingen die van een administratief orgaan uitgaan.

Volgens mij is het vak recht - zeker het administratief recht - uitgevonden door iemand met een grondige haat tegen de menselijkheid. Een ongelukkige jeugd, slechte vrienden, alcohol en drugs, een pijnlijke vechtscheiding, gepest op het werk,...

Autopech


Ik snap niet wat iedereen zo leuk vindt aan een auto.

Het is duur, vervuilend en staat op de meest ongelegen momenten in panne.

vrijdag, december 21, 2007

GSM verloren

Een mededeling van algemeen belang:

Ik ben mijn gsm verloren. Kwijt. Lompweg ergens uit mijn zakken gevallen.

Ondertussen is mijn nummer geblokkeerd en zo van die dingen. Tot morgen ben ik zeker onbereikbaar, gelukkig krijg ik mijn eigen nummer terug.

Erger: ik ben ook ál mijn telefoonnummers kwijt. Echt, allemaal. Nu ja, één ken ik er wel van buiten. Maar voor de rest, nada.

Snif.

Eastern promises

In het kader van "filmpjes met naakte mannen": filmpjes met naakte mannen, deel 2.

Om ook de dames naar Eastern Promises te lokken (de heren krijgen Naomi Watts) zit er een scène in met een volledig naakte Viggo 'Aragorn' Mortensen.
Mijn aandacht hadden ze al bij regisseur David Cronenberg.

Klikkie voor het filmpje (KNT, NSFW en nog zo van die dingen)

Nu nog een cinema vinden waar de stoelen niet genummerd zijn.

Binnenkort: het verslag.

Rare Exports Inc.

Park


Deze namiddag nam ik deze ietwat bevreemdende foto van het park achter het gemeen tehuis in Lochristi. Geen filter, geen fotoshop, gewoon vreemd licht.
Romantisch he...

Au

Papercut...

Niet fijn op de top van je wijsvinger. Zeker niet als je de letters r (au), t (ai), f (oei), g (aargh), v (hhhhh), of b (auw) moet tikken... Of een haakje (aiaiai).

woensdag, december 19, 2007

Manic Wensdei? Wendei? Wendie?

De rust. Nog 10 minuten alleen achter je computer voor er allerhande gespuis rond je zit. Koffietje halen. Contempleren over het bestaan. Over hoe Wednesday nu eigenlijk geschreven wordt. Dat er nu mensen zijn die in Arusha aan een zwembad in het zonnetje liggen.

(...)

En dan nu, aan het werk!

Zucht.

dinsdag, december 18, 2007

Platjes

Hoe reageer je als je collega aan haar dochter zegt dat ze "platjes" moet meebrengen van de markt...



(Blijken het koude schotels te zijn)

Manic Tuesday

Zeg, gaat dat hier de hele week zo zijn...?

maandag, december 17, 2007

Durf te zweten...

“Als je alle parfums en aftershaves achterwege zou laten, zouden we kunnen ruiken wanneer iemand zin heeft in seks. Maar nee, dat stoppen we weg. We gaan in een disco staan en maken het duister, waardoor onze pupillen groter worden: het signaal bij uitstek om aan te geven dat je goesting hebt. Dat is niet altijd zo, maar als je dat dan onder woorden wilt brengen, wordt dat door het lawaai verhinderd. Wij komen dus ergens samen, en het voornaamste signaal dat we geven is: jij kunt niet
weten wie ik ben! Zo bekeken is Second Life geen virtuele droomwereld, maar een idealisering van de wereld waarin wij leven. Dat fascineert mij: waarom is dat zo? Daarom parafraseer ik graag Kant. Die heeft gezegd: ‘Durf te denken!’ Ik zeg: ‘Durf te zweten!’”
(Jean-Paul Van Bendegem)


Ik denk dat meneer Van Bendegem nog niet bij ons op kantoor langs geweest is toen hij die laatste uitspraak deed.

Radar Love

Manic Monday

Er zijn geen woorden voor...

vrijdag, december 14, 2007

woensdag, december 12, 2007

Droom

Ik heb zo erg hard moeten werken deze nacht... toen ik wakker werd was ik helemaal moe.

dinsdag, december 11, 2007

Woordjes van de dag

Sàrlie at swandjiesn in een salètse in Dardennn.

(probeer dat maar eens 5 keer na elkaar uit te spreken)
(maar goed dat Pajola er niet bij was)

vrijdag, december 07, 2007

Westvleteren

Vroeger reden mijn ouders wel eens naar de abdij van Westvleteren. Toen kon je dat nog, op een stille zondag naar de Westhoek, een bakje of twee, drie trappist halen. Je mocht er toen maximaal tien meenemen.
Dat was een heel avontuur. Eerst naar Diksmuide, onnozel doen in de Dodengang, en daarna een stukje verder. Naast de abdij stond toen een veredelde varkensstal, genre voetbalkantine. De radio stond op en de voetbaluitslagen van het weekend werden gelezen. Je reed even de abdij in, kocht wat bakken bier, en ging er daarna nog een drinken in die kantine. Daarnaast een snede brood met abdijpaté.

Des avonds aten we dan ribbekes à volonté daar ergens midden te velde, in een ombebouwde schuur. Heerlijk.

Toen we groot waren en zelf een auto hadden, gingen we ook af en toe eens naar Westvleteren. De tijden waren veranderd. De rest van Vlaanderen had ook de abdij van Westvleteren ontdekt en het maximum daalde naar vijf bakken. Meestal keerden we met 5 bakken naar huis, want er waren altijd wel buren die ook een bakje wilden. En met zo'n bak doe je toch algauw een jaar. Een Westvleteren drink je niet zomaar terwijl je naar de Kampioenen kijkt. Neen, dat is een heel ritueel.

En toen werd het bier van St.-Sixtus door enkele onnozele Amerikanen uitgeroepen tot het beste bier ter wereld. Het werd een hype. Terwijl, St.-Sixtus is niet het beste bier ter wereld. Het is natuurlijk erg lekker, maar dat is afhankelijk van persoonlijke smaak. Sommigen vinden Rochefort lekkerder. Of Orval. Of Derby pils.

Vanaf dan moest er getelefoneerd worden. Of er wel bier voorradig was. En welke soort. In juni 2006 passeerden we nog eens in Westvleteren. 2 bakken was het maximum. Maar we moesten er toch zijn, dus dat viel mee. Helaas was het bier van 8 graden, maar in De Vrede zouden we nog wel enkele flesjes van 12 graden kopen.
Dat was buiten de waard gerekend, want ook daar was niets meer te krijgen.

En nu...
Nu moet je bellen om te bestellen. Maximum één bak per nummerplaat. Uren bezettonen trotseren om uiteindelijk toch geen verbinding te krijgen.

Allemaal de schuld van de Amerikanen. Mensen die bij McDonalds eten en dat het hoogste culinaire genot vinden, kopen hier massaal ons bier op. Kunnen die vetbetaalde politici daar niet een keer iets aan doen? Eigen bier eerst!

Darling Britney

Darling Britney

De filmavond werd er voor verschoven, we trotseerden de regenvlagen, maar we waren aanwezig.

In Villa Volta trad op klaasdag Darling Britney op. Denk aan een mondvol Lolita Lama, een sneetje Willem Elsschot, een hapje Lydia Lunch en een akkoordje Iron Maiden. We konden alvast proeven van de Achterkant van het Vlaamsche levenslied, eenzaamheid en (afwijkende) seksuele voorkeuren. Het laatste nummer was een duet met cafébaas Quinte wat zeer in de smaak viel.

Zangeres Darling had een beetje gebrek aan bewegingsruimte op het kleine podium, en er was een beetje weinig publiek in het kleine café, maar dat zal in de toekomst allemaal veranderen. Beloofd.

Weekend!

't Is bijna maandag...

Voornaam van de dag

"Fritsjof"

Hoofddoek

Eén van de argumenten om achter het hoofddoekenverbod in Gent te staan volgens M.: "In Turkije mogen vrouwen in een openbaar ambt ook geen hoofddoek dragen."


Aaahhh, we volgen de Turkse wetgeving in België! Dat wist ik niet.


Mogen we vanaf nu onze gevangenen folteren? Krijgen we dan eindelijk een president? Krijgen we nieuwe feestdagen: het slachtfeest, het suikerfeest? Gaan we politieke partijen verbieden (ik kijk naar niemand in het bijzonder)?

Ah ja, wel consequent zijn hé.

donderdag, december 06, 2007

Hij deed alsof ik niet bestond



Ik heb Toon Hermans altijd zwaar onderschat gevonden. Getuige dit filmpje.

Puf

Ondertussen zit ik vol met sjokola, spekuloos, mariatjes en kervelsoep... Hmm.

Sinterklaas

refrein
't e Sen-Nikloas in lange frak
't e Zwarte Piet me zinne zak
't e Zwarte Piet, Piet, Piet met zinne zak, zak, zak
't e Sen-Nikloas in lange frak

Wie stoat er med een koane, van boovn ip min dak ?
Wie doet er 's nachs de boane, in zinne lange frak ?
Wie kreupt er deur de skouwe, a't er em nieman' ziet ?
Wien è't er et gin vrouwe, moa wel ne Zwarte Piet ?
Wie droagt er nu ne mitter, en i't er lang blond hoar ?
Wien e dien bljèke skitter, me zinne geplaktn boar ?
Wie zit er in de Sarma, moa woak in den Bazar ?
Wien i't er zoaveel karma, wien e diene kastar ?

refrein

Wie ziet er ut den emel, wa dad iederjeen doe ?
Wie riet er ip ne kemel, die fret ut onzne skoe ?
Wien es't er voa de kiendjes, moa j'e nie pedofiel ?
Wie smit er mandarientjes en hoapen andr'n briel ?
Wie pakt er ol de vrouw'n ip zinne heiligen schoa ?
Wie klapt er noai van trouw'n, ol voart ie me nen boa ?
Wien i't er speelgoedboll'n in zinnen immenske zak ?
En wien imme loaten vollen van onzen almanak ?

refrein (2x)

© Johny Turbo


(vertaling op aanvraag)

woensdag, december 05, 2007

dinsdag, december 04, 2007

Project "lopen"

De goede voornemens beginnen vroeg volgend jaar...

Met de feesten in aantocht, een uitdijende evenaar aan de andere kant van de spiegel en de tekenen van een slechte conditie die zich alsmaar meer manifesteren, trok ik vandaag nog eens de loopbroek, hartslagmeter en sportschoenen aan.
Die loopbroek hing al sedert ergens februari in de kast. Een overblijfsel van een vorig goed voornemen. Nadat ik het prijsetiketje verwijderde kon ik ze aantrekken. Waar lag nu ook weer die hartslagmeter?

Met gezwinde tred trokken Ploppie en ik op pad. Ploppie vond het alvast geweldig. Achter de spoorweg, over het sluisje, langs de Scheldeboorden, door het Keizerpark, de Achtervisserij tot aan het Van Eyck-zwembad, en zo terug door het Astridpark. Een kleine 5 km. En dat voor de eerste keer. Start to run, eat your heart out.

Verdict: 31 minuten gelopen (de aanval op het wereldrecord is voor volgende week, even geduld), gemiddelde hartslag 140, en 420 kcal verbrand, waarvan 40% vet (jochei).

Dat viel allemaal bijzonder goed mee, misschien ga ik dit ooit zelfs leuk vinden.

Als u mij nu wil excuseren, ik heb zin in frieten (koolhydraten) met een trappist (eiwitten) en wil daarna graag in de zetel ploffen (de levensnoodzakelijke rust van de sportman).

vrijdag, november 30, 2007

The day of the stinkers...

Voor een goed begrip: de stinkers uit de titel, daarmee bedoel ik niet het afrikaantje.
Voor een beter begrip: het afrikaantje, daarmee viseer ik geen bevolkingsgroep uit een bepaald werelddeel, maar een plant.

Neen, ik heb het hier over mensen die stinken. Hun oksels, mond, voeten, kruis, ... weet ik veel.

Nu is het niet gezond om je elke dag af te schrobben onder de douche. Je velletje kan daar niet tegen, zeker niet in de winter. Het verdroogt, klooft, valt af, whatever.

Maarrr... volgens mij is het ook niet gezond om je nooit te wassen. Als het niet voor je eigen gezondheid is, dan voor die van je collega's.

Daarom een DRINGENDE oproep: hoe breng je iemand aan het verstand dat hij/zij (m/v, jawel!) zijn persoonlijke hygiëne naar een hoger niveau mag tillen?

De vrolijke avonduren van Nadine (deel 2)

Het minder leuke vervolg van Nadines vrolijke avonturen:
Gisteren stak Nadine de straat over in de avonduren.
Plotsklaps werd ze gegrepen door een auto
en daarna viel ze van de capeau (kapo? kapoot? capot?).
Bloed, darmen, klompen, sjakosj,... vlogen in het rond
En daar lag Nadine op de grond.

Nadine was duidelijk niet in haar sas,
Want haar gsm lag in een plas.
We moesten niet bellen naar de 900,
Dus telefoneerden we de 100.
Ze zouden meteen een ambulance sturen,
Het zou maar enkele minuten duren.

Ze wou niet blijven liggen, maar kon ook niet zitten,
Op de stoel die Wendie haalde, ne witten.
Even later kwam daar door de regen: Kenny
Kenny’s naam is blijkbaar Angelo
(het vorige vers rijmt eigenlijk nie,
en helaas had hij geen leporello)

Na een minuut of tien
Kwam de ambulance om Nadien.
Ze kreeg een neksteun, maar werd niet verdoofd
en wij gingen er één drinken in het Gouden Hoofd.
De regen spoelde weg het bloed.
Eind goed, al goed.

donderdag, november 29, 2007

ieuw

Wat zeg je tegen een klant die mailt dat hij niet kan afrukken op zijn printer?

zaterdag, november 24, 2007

Karstlandschappen



Chemische verwering leidt tot een veranderende samenstelling van het gesteente onder invloed van temperatuur en vochtigheid, soms leidend tot afbraak in fragmenten of opgeloste ionen/moleculen.
Zuren spelen een belangrijke rol. Vooral: H2O aangezuurd door CO2 (uit atmosfeer) door:
CO2 + H2O => H2CO3 => 2H+ + CO3²-
KOOLZUUR
De koolzuur kan "normaal in zuiver water onoplosbare" kalksteen TOCh oplossen
CaCO3 + H2CO3 => Ca(HCO3)² => Ca²+ + 2HCO-³


En dat na een halve nacht in Le Bal Infernal...
*zzzz*

donderdag, november 22, 2007

Ciao Roma!

Korte inhoud:

- In Rome regent het ook.
- Rare jongens, die Romeinen.
- Kerken zijn vaak gesloten ’s namiddags, wie dringend moet bidden kan gelukkig altijd wel in een andere kerk terecht.
- Rome ligt vol met puin, en niet alleen van de rellen na het voetbalfeest.
- Italiaanse chauffeurs zijn zwaar gestoord en bovendien gek.
- Arrividerci Hans!
- Italiaanse vrouwen hebben vaak blond haar en zwarte wenkbrauwen.
- In Rome woont iedereen in een appartement. Bij voorkeur op de vierde verdieping. Zonder trap.
- In Italië kan je ook slecht eten.

Woensdag 14 november.
Ciao Roma!

We hebben geboekt bij de heerlijke no-nonsense vliegmaatschappij RyanAir. Enkele weken geleden dreigden ze nog met een algehele staking, maar gelukkig werd die al snel afgeblazen en konden we ons overgeven aan het sardientjes-gevoel.
Maar we vlogen tenminste. Het duurt trouwens langer om van Gent in Charleroi te geraken dan van Charleroi in Rome. De wonderen der techniek.
In Rome aangekomen gingen we - letterlijk - op zoek naar de B&B. Wendie had gelezen dat die nogal moeilijk te vinden was. En inderdaad, een kritiek die klopte. Maar we werden snel uit de nood geholpen door Anna, die ons naar de kamer bracht.
Op de vierde verdieping. Zonder lift. 98 tredes. Het zou nog een constante worden tijdens onze citytrip.

Het was ondertussen al na 10 uur. Om onze honger te stillen stapten we Trattoria Monti binnen. Daar was alles volgeboekt, maar binnen een minuutje of 10 zouden we plaats hebben.
In Italië wordt laat gegeten. Het is half elf, maar de trattoria zit bomvol en veel mensen moeten hun eten nog opgediend krijgen. We doen ons tegoed aan pasta en vlees en een lekkere fles wijn. Trattoria Monti is een echte aanrader.

Moe en voldaan kruipen we in ons bedje. De nachten in Rome blijken frisjes te zijn. De verwarming doet het niet en we hebben maar 2 dekentjes. Bibber.

Donderdag.


(zouden we?)

We brengen meteen een bezoek aan de Santa Maria Maggiore. De kerk ziet er aan de oostkant nog redelijk sober uit, voor zover dat mogelijk is bij een barokkerk natuurlijk. Aan de binnenkant valt al veel minder soberheid te beleven. En de achterkant van de kerk kreeg een gigantische gevel, om de pelgrims die Rome van deze kant binnenvielen te verwelkomen.

Gezwind stappen we richting Colosseum. Dat ligt te blinken in de zon. Net als het nabijgelegen Forum. Dat is voor een van de volgende dagen. Nu gaan we richting Trevifontein, Spaanse trappen en Galeria Borghese.
Er heerst een gezellige drukte in Rome. Auto’s, brommers, moto’s en bussen zijn standaard uitgerust met een toeter. Al de rest is optioneel. Sommige voetgangerslichten springen op groen,
maar zodra je één stap zet al op oranje. Vanaf dat moment is het sauve-qui-peut. Maar de meeste automobilisten stoppen heel correct als je oversteekt. De meeste wel.

Aan de Trevifontein heerst een gezellige drukte. Iedereen wil op de foto en sjacheraars proberen je vanalles aan te smeren. De grootste rommel eerst. Maar ze hebben te doen met doorwinterde Afrika-reizigers die de Afrikaanse verkopertjes van zich af geslagen hebben. Amateurs zijn het. Je zegt “no” en ze gaan weer weg.


Een beetje verder zit een massa volk van het zonnetje te genieten op de Spaanse trappen. Helaas wordt de obelisk momenteel opgeknapt en staat er een stelling met bijhorende H&M reclame rond. Weg uitzicht.
Achter de Spaanse trappen ligt het park Villa Borghese, met bijhorend paleis van de familie. Je komt de galeria niet binnen zonder reservatie en elk bezoek is beperkt tot twee uur. We zijn iets te vroeg e
n wandelen nog wat in het park, eten een hapje en gaan in de kelder van het paleis nog een koffie drinken. 90 cent als je die opdrinkt in de bar, 4 euro als je aan een tafeltje gaat zitten. Huh?
Een kwarti
ertje voor we binnen mogen staan we aan de ingang. Ondertussen is het beginnen te regenen en de venters die daarnet nog rotzooi verkochten hebben nu plots allemaal tientallen paraplu’s te koop. Wat slim. Maar we zijn Belgen en hebben natuurlijk ons eigen exemplaar bij.
Aan de ingang moeten zowel Nederlanders als Italianen hun ware aard tonen. Wie wacht nu netjes in een rij als je op allerlei manieren voor kan kruipen? Tss. De Nederlanders moeten dat dan ook nog met de nodige luidrucht doen.
De Galeria bevat enkele van de mooiste beelden en schilderijen uit de renaissance en is bovendien overdadig versierd met fresco’s en andere waanzinnig dure verschijnselen. We genieten van de ontvoering van Prosperina (Bernini). Napoleon had een lekkere zus. Haar afbeelding als Venus lijkt zo levensecht dat je denkt dat ze op een echt kussen ligt en niet op een marmeren exemplaar.

Na het bezoek aan de galeria regent het voor echt. We wandelen B&B-waarts en krijgen her en der paraplu’s aangeboden. Ondanks het feit dat we onder een paraplu lopen… Rare jongens, die Romeinen.
Op aanraden van Anna gaan we eten bij Giovanni, die eigenlijk Salvatore heet. Salvatore is een er Pools uitziende kleine dikke blonde Italiaan die geen woord spreekt als we binnenkomen. Naarmate de avond vordert komt hij los. Van God. Het eten is helaas niet om over naar huis te schrijven, de entourage evenmin.

Vrijdag.

Het regent oude wijven met pijpenstelen. We zijn precies in België. Ons goede humeur blijft echter onaantastbaar. We stappen gezwind richting Bocca della Verita. Onderweg komen we het theater tegen, waar in de middeleeuwen huizen op gebouwd werden en later een soortement burcht van gemaakt werd. De poort van Octavia. Twee tempels, waarvan eentje helaas volledig ingepakt met stelling. Onderweg zijn we nog getuige van een ongeval. Die Italianen rijden zoals ze praten. Veel te snel.


We durven onze hand niet in mond van de Bocca della Verita te steken. Waarschijnlijk zou hij niet alleen onze hand, maar heel onze arm en al afbijten. En heel hygiënisch kan dat toch niet zijn.
Op de terugweg stappen we de Capitolijnse musea binnen. Gewijd aan de antieke kunst. En met prachtig bovenaanzicht op het Forum.
Mooi mooi mooi.
We dwalen een uurtje of twee rond in het museum, maar dan is het tijd voor een hapje. We stappen de eerste de beste bar/cafeteria binnen en betalen 17 euro voor een boterham en een koffie. We waren namelijk gaan zitten.


(bemerk de prachtige trompe l'oeuil)

We hebben nog niet veel kerken gezien vandaag en maken dat snel goed. De Gésu is indrukwekkend. Zoveel kitsch aan de muren, de plafonds, de vloeren… De Jezuïeten waren precies geen sukkelaars.
We mogen het Forum niet meer op. Het is namelijk al 15u45. Dat zal dan voor een andere keer zijn. Gelukkig krijg je vanaf de Piazza Venezia en omringende straten een mooi beeld.

’s Avonds eten we onze eerste echte Italiaanse pizza. Een halve meter diameter en 2 mm dik. Bij benadering. Heerlijk.

Zaterdag.


(smurfen?)

Het weer is weer schitterend. We wandelen weer richting Colosseum. Daar staat een aanschuifrij van bij benadering 2 km. Of toch 1. Dat is ons toch te bar en we kerenwerom, het Forum op. Dat Forum moet dringend eens gestofzuigd worden. De ruïne van de basiliek kan slechts een suggestie geven van het indrukwekkende gebouw dat ze ooit geweest moet zijn. De Vestaalse maagden hadden het – enkele details niet te na gesproken – tamelijk goed voor elkaar. Zolang die vlam bleef branden toch. De tempels van Julius, Vespasianus en triomfbogen van allerlei keizers zouden prachtig in onze tuin staan.


(aanvalleuh!)

We wandelen van kerk naar paleis naar piazza. En we doen het shoppingkwartier aan. De ene superdeluxetopdesigner na de andere superdeluxemodeontwerper heeft er zijn winkeltje. We lopen helemaal tot de Piazza del Popolo. Een mooi symmetrisch plein in het noorden van de stad.

(de lekkerste espresso van Rome)

Op de terugweg hebben we zin in een pint. Nu heeft Rome vele attracties, café’s zijn daar geen van. Daarom opteren we voor een warme choco (het is ondertussen bitter koud). Als volleerde Romeinse cafégangers betaal ik aan de kassa (6 euri), stap naar de toog, bestel twee warme cécémels en we lopen naar een tafeltje. Op het moment dat we willen gaan zitten stormt een madam op ons af. Dat we daar niet mogen zitten. Hoeveel we wel betaald hebben? Wie we wel denken te zijn? Oeps. In Rome betaal je om te mogen zitten. Ge denkt toch niet dat ge voor 3 euro voor ne choco ne stoel krijgt. Neen. Om van het voorrecht te mogen genieten om op een stoel te mogen gaan zitten, betaal je 6 euro voor die chocomelk. Staand aan de toog drinken we onze chocomelk op. ’t Is wel lekkere chocomelk.

Zondag. Arrividerci Hans.
Vandaag gaan we op bezoek bij de paus. Met de metro reizen we naar het Vaticaan. De Vaticaanse musea staan op het programma. Driewerf helaas. Drie zondagen op vier zijn die gesloten, de vierde zondag is het gratis. Vandaag zijn ze gesloten.
De basiliek is wel open op zondag. We opteren om meteen de koepel te beklimmen. Nu we nog fris zijn. En natuurlijk nemen we de trap, niet de lift. Een kleine 300 treden later staan we in de koepel van Michelangelo. We krijgen een indrukwekkend zicht op de binnenkant van de kerk en het baldakijn boven het altaar.
Na een dikke 550 treden (zo van die vervelende waar je twee stappen op moet zetten zodat je telkens met hetzelfde been de volgende trede inneemt) staan we aan het bovenlicht. Rome aan onze voeten.
Het Sint Pietersplein is al goed aan het vollopen. De rij wachtenden om de basiliek binnen te gaan is ondertussen aangegroeid tot een lange miljoenpoot die driekwart van het plein beslaat.
De Apennijnen verbergen zich een beetje in de nevel, maar Rome zelf geniet van een stralend zonnetje.

We dalen 550 andere treden af en komen binnengevallen in de basiliek. De mis is net bezig, dus we mogen niet helemaal rond. De Sint Pieter heeft ook zijn Villa-kapel. Daarin een pietà van Michelangelo die ooit beschadigd werd. Spijtige zaak. Michelangelo houwde dit beeld toen hij 25 was. Wat deden wij toen we 25 waren? Juist, aanmodderen. Of wacht, dat was een retorische vraag.
Met de bedenking dat de katholieke kerk in Rome alleen in staat is om de honger de wereld uit te helpen stappen we het Sint Pietersplein op. Het is even voor 12. En zondag. De paus gaat ons zegenen. Een moment in de geschiedenis dat we niet mogen missen natuurlijk.
De menigte zingt liedjes. We kennen de liedjes niet, maar laten ons niet onbetuigd. Ook wij heffen een jubelend “De zak van Sinterklaas” aan. Tot lichte ergernis van enkele omstaanders. Aan onze zangkwaliteiten kan het niet liggen. Toch?


(de paus, met telelens getrokken... de luipaarden in Afrika zaten dichter)

De paus doet zijn stand-up vanop het balkon. De menigte raakt in een lichte euforie. Zijn dit de gevolgen van een zegening? Ik voel alvast geen verschil. Maar we zijn gesterkt in ons besef dat de weg naar de hemel nu helemaal open ligt. Het mag ook wel, we hebben de laatste dagen de binnenkant van meer kerken gezien dan in ons hele leven.

Het Castel Sant Angelo, aanvankelijk een grafmonumentje, is via een onderaardse gang verbonden met het Vaticaan. Wij opteren vanwege het zonnetje voor de bovengrondse verbinding. Op het oorspronkelijke mausoleum werd een burcht gebouwd. Het kasteel heeft in het verleden frisse oorlogen en vrolijke terechtstellingen meegemaakt.
Angelo zelf staat op het dak. Hij werd gemaakt door een Vlaming. Heldhaftig trekt hij zijn zwaard. Waarschijnlijk om de antenne om te hakken.

Daarna trekken we de stad weer in. We passeren de Piazza Navona en de Campo de Fiori. Daar landen we op een terrasje. De keuze tussen twee glazen wijn voor 10 euro, of een fles voor 20 is snel gemaakt. Of het aan de wijn lag of aan iets anders weten we niet, maar het restaurant waarnaar we daarna op zoek gaan blijkt mysterieus verdwenen.
Op de lange trap naar de kamer krijgen we nog ongeloofelijk de slappe lach met het dansje van Wendie op de tonen van Arrividerci Hans. Ge moest er bij geweest zijn.

We sluiten het weekend Rome af in de Pizzeria, alwaar een – onvriendelijke is een te hard woord – ober inbindt als hij de verkeerde bestelling brengt.

Maandag.

De busreis naar Ciamponi duurt langer dan vorige week in de andere richting. Met een bus door de Romeinse maandagochtendspits is een hel. De buschauffeur denkt ook dat we het koud hebben en stookt alsof we in de sauna zitten.
Op het vliegtuig zitten we naast een Nederlandse dame. Ze lijkt nerveus en vindt het niet leuk dat we onze bagage onder onze stoel zetten in plaats van in een overvol “overhead bakske” te proppen. Dat mag niet hoor.
Als we vlak voor de daling wat last hebben van hevige turbulentie, gieren we het uit van de pret. Disneyland! Woohoo! De dame naast ons is not amused. Integendeel. Ze barst in tranen uit. Ziet haar leven voorbij flitsen. Ik ben bang dat ze zo dadelijk over me heen kotst. Het cabinepersoneel is attent en bezorgd. Het is niet mooi van ons, we weten het, maar we vinden het een beetje lachwekkend.
Bij de landing hebben we de indruk dat de piloot zich een beetje verkijkt op de lengte van de landingsbaan, maar alles verloopt prima.
Daarna begint de langzame terugkeer naar de beschaving. De reis van de Walen naar de Vlamen is... euhm... boeiend.

maandag, november 12, 2007

Herfst

De herfst lijkt nu wel echt begonnen te zijn.

In Rome schijnt echter nog een fijn zonnetje...

vrijdag, november 09, 2007

Rechtspositieregeling

Personeelsleden van een openbaar bestuur krijgen binnenkort een nieuwe rechtspositieregeling. Daarin staan een groot deel van de rechten en plichten opgesomd.

Wat lezen we nu bij 'omstandigheidsverlof':

"priesterwijding of intrede in het klooster van een kind van de werknemer, van de samenwonende of huwelijkspartner, of van een broer, zuster, schoonbroer of schoonzuster van de werknemer: de dag van de rooms-katholieke plechtigheid of een daarmee overeenstemmende plechtigheid bij een andere erkende eredienst"

Dus, als je man of vrouw priester wordt, dan krijg je een dag verlof. Kwestie van bepaalde evoluties bij de katholieken te voorzien?
Of zijn de komma's hier een beetje vreemd geplaatst?

Zzz...

Er zijn zo van die mensen die vinden dat ambtenaren niet veel anders doen dan slapen op het bureau. Daarom hebben we onze spionnen er op uit gestuurd om eens wat foto's te maken in een privé-bedrijf.
Daar wordt - zoals iedereen weet - ongeloofelijk hard gewerkt. Een foto ten bewijze.


(oeps)

woensdag, november 07, 2007

Absenties

Tijdens het opnemen van de absenties:

"Ik zal de namen afroepen, zeg ja of nee als je hier bent of niet"

En dat was niet als grapje bedoeld...

maandag, november 05, 2007

Griezelverhalen in de abdij

Op 4 november, de voorlaatste keer dat de abdij geopend was dit jaar, was er ook een griezelverhalenparcours. Vier buurtbewoners lazen voor uit griezelig werk, waar de abdij centraal in stond.

Het eerste verhaal ging over een man wiens been door de duivel bezeten was. Zijn lijk werd verbrand, maar de vlammen wilden het been niet verteren. Zijn been ligt nog altijd ergens in de abdij begraven.

In het tweede verhaal stond Sarah centraal. Een meisje dat mensen kon genezen, maar het moeilijk had om haar geloof te behouden. Op het einde veranderde ze in een schrikwekkend beeld. Dit verhaal werd op hilarische wijze uitgebeeld door Bruno De Vos (“…het optreden…”, waarbij hij een zanger uitbeeldde met een microfoon). Hier en daar ging de aandacht voor het verhaal een beetje verloren, daar moeten we eerlijk in zijn.

Het derde verhaal speelde zich tijdens de Tweede Wereldoorlog af. De waterput van de abdij speelde daarin een griezelige rol.

Het vierde verhaal tenslotte, werd verteld in de refter van de abdij en was van de hand van de papa van Bruno, ene Luc De Vos. Dat was speelde zich af ergens in de tweede helft van de 20ste eeuw en was een afwisseling tussen vetzakkerij en hekserij.

De abdij is zowel bij dag als bij nacht ende ontij een prachtige locatie. Een mooi initiatief van de buurt.

Op 18 november kan je er nog terecht voor een wandeling langs de grafstenen en ze hebben beloofd dat ze volgend jaar doordoen. Applaus!


Sint-Baafsabdij

De Sint-Baafsabdij staat al sedert 2000 op slot voor het publiek, maar het buurtcomité wilde daar iets aan doen.

De Buren van de Abdij organiseren om de twee weken geleide bezoeken aan de Sint-Baafsabdij. De abdij is werkelijk een pareltje van Romaanse bouwkunst. En dat in onze eigen stad...






zondag, november 04, 2007

Wandelzoektocht

3 november was een uitstekende dag voor een wandelzoektocht in Gent. Het motregende maar een heel beetje en het vroor niet.



Hoog Sammie, kijk omhoog Sammie...



Een wandelzoektocht hoeft niet alleen een inspannende intellectuele bezigheid te zijn. Er is altijd tijd voor een beetje gewip.


Spiegeltje op een paal. Hoe ver staan we nu eigenlijk?


Zo'n inspannende wandeltocht mag ook wel onderbroken worden voor een verfrissing. In de Fabula Rasa deden we krachten op voor de rest van de wandeltocht. Die gaan we zeker op een andere keer nodig hebben... ;-)

vrijdag, november 02, 2007

donderdag, november 01, 2007

Maliën-kolder


Op zoek naar de maliënkolder voor neurts kwam ik onderstaande Monty Python Killer Rabbit Slippers tegen. Ik weet al wat ik dit jaar op mijn kerstlijstje ga zetten...




Jesse James

Nooit gedacht dat ik dit nog zou zeggen: Brad Pitt speelt in een schitterende film.

Het einde geven ze een beetje weg in de titel van de film, maar The Assassination Of Jesse James By The Coward Robert Ford is heerlijk om te zien. Weidse landschappen, fantastische acteerprestaties en heerlijke muziek van Nick Cave.

U moest al op weg zijn naar de cinemazaal...