Pagina's

dinsdag, april 29, 2008

ikwilaandacht

Op www.ikwilaandacht.com klik je op testimonials (rechts), daarna op ICT (rechts) en dan staat daar plots een naam die we allemaal kennen (in het midden).

Als je dan klikt op lees meer, kan je meer lezen.

vrijdag, april 25, 2008

dinsdag, april 22, 2008

The Chaser's war on everything

Hilarisch!



Ook scientology krijgt regelmatig een veeg uit de pan.



Meer op Joe Tjoeb.

maandag, april 21, 2008

Knutseldeknutsel (bis)

Misschien herinner je je nog het bericht over het bloedbad dat ik met mezelf aanrichtte, misschien ook niet.

In ieder geval weet ik nu precies hoe lang een pinknagel er over doet om volledig te groeien: van 10 februari tot 20 april (rekening houdende met het schrikkeljaar) is dat exact 70 dagen.

Tot zover het wetenschappelijk onderzoek van de week.

vrijdag, april 18, 2008

Bejaard

Zeg nu nog eens dat bejaarden niets te doen hebben. Vandaag was ik verschillende keren getuige van het harde werk van een bejaarde man:
10u00 Ik fiets voorbij het Heirnisplein om een boodschap te doen. Het Heirnisplein is volledig onderbroken door werken en er staat en oudere man de werken te bekijken. Heel vriendelijk doet hij een stapje opzij, zodat ik kan passeren.
10u30 Ik kom uit de andere richting gefietst. De meneer staat nog altijd trouw op post.
14u30 Toevallig kom ik weer voorbij, en wie staat daar nog altijd? Jawel hoor: Gilbert (ik heb de man Gilbert genoemd, maar zijn vrienden noemen hem Berke). Gilbert heeft er een collega kijker bij gekregen. Samen becommentarieren ze de vorderingen van de dag.
15u30 Nogmaals moet ik voorbij het Heirnisplein. Zou Gilbert er nog altijd staan? De spanning stijgt, ik moet me inhouden om niet te racen... Ik kruis de straat, Gilbert lijkt verdwenen. Maar neen hoor, hij heeft zich een beetje verstopt, de sloeber. Gilbert staat nu vanuit de inkom van een winkel de werken te bewonderen.

Wat een plichtsbesef. Wat een ambitie. Gilbert is mijn held! Maar ik wens hem nu toch een rustdoend weekend.

dinsdag, april 15, 2008

70 euro

Wat kan een mens allemaal kopen met 70 euro?

41 pinten in de Vooruit (of 28 op Rock Werchter);
4 cd's;
1 retourtje Barcelona;
3 flessen Champagne;
11 flessen Cava;
eens zeer goed gaan eten;
DVD 2 boxen samen: Geert Hoste 1993 - 2003 + Geert Hoste 2003 - 2007;
32 gameslots (???);
56 Subito's;
1 Japanse Tarzan Vibrator Hustle 7, roze;
3 Drakenkop plafondlamp met schaal;
1 paar schoenen;
1 vest in de H&M;
1 Gerard Joling dekbedovertrek;
1 Emmy, de levensechte babypop;
1 tafelgrill;
alles van Kuifje, bij Kruidvat;
1 WL-312 Sitecom Wireless Router 300N;
200 m coaxkabel;
2 stukken van 1 Finse cent;
10 badpakken DVD's van P-magazine;

...


Het zijn maar enkele ideetjes voor de persoon die gisteren de 70 euro gevonden heeft die ik verloren ben...

Aw.

vrijdag, april 11, 2008

You go girl! (bis)

Blijkt dat Tom Waes slachtoffer geworden is van zijn eigen actie. Zijn boksmatch werd gefilmd en het ziet er niet goed uit. Hij verliest van een meisje!

You go girl!


Eerste maatje 44 in finale Miss Engeland

Met 79 kilo voor 1 meter 78 en kledingmaat 44 heeft Chloe Marshall niet echt het figuur van een gemiddelde schoonheidskoniging. Toch is ze gelukkiger dan ooit: donderdag won ze immers het kroontje van Miss Surrey en bereikte zo de finale van Miss Engeland. Dat meldt de Britse tabloid Daily Mail.

Chloe Marshall is 16 jaar oud en heeft de Britse kledingmaat 16, maatje 44 in België. Ze bereikte donderdagavond als eerste meisje met die kledingmaat de finale van Miss Engeland. Ze won de voorronde in haar thuishaven Surrey, Zuid-Oost Engeland.

Zelfvertrouwen

Chloe, die donderdag ook een modellencontract tekende, vertelde aan de krant dat de meeste van haar tegenstandsters maatje 36 of 38 hadden. "Iedereen denkt dat je een slanke blondine moet zijn voor dit soort wedstrijden", aldus de brunette.

"De reacties die ik al kreeg zijn geweldig. Andere meisjes vertelden me dat ze echt een boost van zelfvertrouwen kregen", zegt Marshall in de Daily Mail. "Nu wil ik doorgaan tot Miss Engeland en het stereotype beeld doorbreken."

Barbiepoppen

Een goed woordje voor haar tegenstandsters had Marshall zeker niet: "Als ik ze bekeek dan waren ze allemaal even mooi als saai. Blond, mager en net een Barbiepop. Gelukkig zijn mijn ouders fier op mij en op hoe ik ben."

En ook haar nieuw modellenbureau is enthousiast. "Chloe is een prachtige jonge vrouw", vertelt Stevie Walters, haar nieuwe manager. "Ik ben er zeker van dat ze snel zal worden ontdekt door modehuizen die een realistisch beeld willen voorschotelen aan hun klanten."

(bron: Knack)

dinsdag, april 08, 2008

Champagne!

Champagne! Niet alleen voor Titus, maar ook voor mezelf.

Woensdagmorgen, op een ongristelijk vroeg uur, stonden we met enkele moedigen te verkleumen onder het viaduct E17 in Gentbrugge. De bus met de welluidende naam "Meetjesland" zou ons om 7u30 oppikken. Dat de bus met een kwartier vertraging kwam aangezeild was een voorteken, maar dat wisten we toen nog niet.
Inclusief chauffeur en reisleidster waren we met 20 voor de verovering van de Champagne en de Bourgogne. En dat we onze taak met brio zouden vervullen stond al vast.

De foto's:



Na een voorspoedige reis, kwamen we in Reims aan voor een bezoek aan de kathedraal. De lachende engel zat helaas verborgen achter een hoop stellingen, maar gelukkig staat er aan de andere kant van het portaal nog een type te lachen. We hebben hem dan maar de glimlachende engel gedoopt.
In Reims deden we ook een eerste terrasje aan. In het zonneke, een pistoleke en een glaasje wijn... Heerlijk.
Na het korte bezoek aan Reims reden we verder naar Troyes, een stad in de vorm van een champagnekurk. Waarschijnlijk hebben ze daar enkele wijken voor moeten platgooien. Of bijbouwen, dat kan ook.
We waren van harte welkom in het hotel, maar over de Franse keuken zijn we minder te spreken. Erg lekker, daar niet van, maar na 2 "voorgerechtjes" al meteen het dessert serveren getuigt niet meteen van kennis over de Belgische eetgewoontes.

Raphaël en ik mochten een klein kamertje delen. Nick en Sara bleken over de honeymoonsuite te beschikken. Het leven is nog altijd niet eerlijk...

Het ontbijt was gelukkig wel copieus. Daarna trokken we Troyes in. Troyes is een middeleeuws stadje waar - toevallig of niet - op een marktplein paarden stonden te kakken. Waarschijnlijk ging het er anders aan toe in de middeleeuwen, de paardenbaas ruimde meteen alles op. Niet in het minst omdat mevrouw de flik stond te kijken. Even later woeide (waaidege) de klak van mevrouw de flik weg. We vervolgden onze weg door Troyes, met een bezoek aan beide kerken en daarna aan een crêperie.
Tijdens het verorberen van een crêpe, contempleerden we over het feit dat je in België niet echt hartige pannenkoeken kan eten. (nvdr: ondertussen ontdekt dat er een crêperie in de Volderstraat ligt... wanneer gaan we een pannenkoek eten?)

Na de copieuze pannenkoek verblijdden we chauffeur Danny met onze aanwezigheid op de bus en reden we zuidwaarts, richting Beaune.

Het tapijt in hotel Mercure was zeer toepasselijk: wijndruiven en -ranken sieren de tapis plein. Van een beetje kitch is nog niemand doodgegaan. Raphaël en ik betrokken een zowaar nog piepkleiner kamertje dan vorige nacht.
Bij Mercure loopt waarschijnlijk ergens een slimmere Maitre d'O rond, want we kregen een aparte ruimte om te dineren. Gisterenavond keken de andere hotelgasten nogal verschrikt toen "les Belges" net niet in zingen uitbarstten aan het avondmaal. Hier kregen we onze eigen geluidsdichte eetzaal.

Dag 3 kondigde zich aan onder een stralend zonnetje. We trokken naar de abdij van Brou. Aldaar zou een gids ons inleiden in de geheimen van de abdij. Maar dat was buiten de waard gerekend. Een rondleiding geven aan een stelletje gidsen in opleiding en een gediplomeerde voorzitter van de Gentse gidsenbond, is geen pretje. Iedereen weet wel iets dat de oficiële gids nog niet weet.

In de namiddag verkenden we de streek van Mâcon. Letterlijk. We zouden wijn gaan proeven in St. Veran. Nu blijkt dat er in de streek maar liefst vier (4) St. Veran(d)s liggen. Uiteraard reden we eerst door het verkeerde dorp. Ongeveer 2 uur later dan voorzien mochten we de wijngaarden bezoeken. Gelukkig zat de sfeer er in op de bus. De St. Veran en St. Amour konden mij niet echt bekoren, vooral die laatste moet het vooral van zijn naam hebben.

De voorlaatste dag reeds. We wandelden de stad Beaune in. (Beaune? Tom Beaune! Mwoehaha.) We bezochten het Hospice in Beaune. Denk aan de concertzaal van de Bijloke, maar dan in het klein. Aan de buitenkant ziet het hospice er tamelijk sober uit, eenmaal op de binnenkoer vloekte de rijkelijke versiering met de ongetwijfeld dikke miserie van de armen die er ooit verpleegd werden. Aanvankelijk werden er alleen rijke burgers verzorgd. In de piepkleine bedjes lagen soms tot zes zieken. Top aan aas, gelijk dat ze zeggen.


(to be continued)