Het eerste verhaal ging over een man wiens been door de duivel bezeten was. Zijn lijk werd verbrand, maar de vlammen wilden het been niet verteren. Zijn been ligt nog altijd ergens in de abdij begraven.
In het tweede verhaal stond Sarah centraal. Een meisje dat mensen kon genezen, maar het moeilijk had om haar geloof te behouden. Op het einde veranderde ze in een schrikwekkend beeld. Dit verhaal werd op hilarische wijze uitgebeeld door Bruno De Vos (“…het optreden…”, waarbij hij een zanger uitbeeldde met een microfoon). Hier en daar ging de aandacht voor het verhaal een beetje verloren, daar moeten we eerlijk in zijn.
Het derde verhaal speelde zich tijdens de Tweede Wereldoorlog af. De waterput van de abdij speelde daarin een griezelige rol.
Het vierde verhaal tenslotte, werd verteld in de refter van de abdij en was van de hand van de papa van Bruno, ene Luc De Vos. Dat was speelde zich af ergens in de tweede helft van de 20ste eeuw en was een afwisseling tussen vetzakkerij en hekserij.
De abdij is zowel bij dag als bij nacht ende ontij een prachtige locatie. Een mooi initiatief van de buurt.
Op 18 november kan je er nog terecht voor een wandeling langs de grafstenen en ze hebben beloofd dat ze volgend jaar doordoen. Applaus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten