Gevel (1)

Binnenkort wordt er weer aan alle kanten aan ons huis geklopt, geboord, geschilderd en stof gemaakt. Maar ze hebben beloofd dat het daarna gedaan is. Met uitzondering van de keuken, de badkamer, de slaapkamer en de zolder. Maar dan is het echt gedaan. Na de kelder. En de tuin.

De voorgevel wordt geherschilderd, de achtergevel geïsoleerd en opgespoten. Cornichen hersteld en in een koleurtje gestoken. Ramen en deuren in de verf gezet.

We kijken er al naar uit, en onze buren doen mee. Met betalen tenminste, ze gaan niet zelf op die stelling kruipen die stellig eind van de week door jongemannen met tatoeages opgetrokken zal worden. Of eind volgende week, dat kan ook.
Ondergetekende zou natuurlijk het liefste aan het strand van Terschelling liggen. Of nog beter: dat van Samos, het land waar de stelling uitgevonden werd. Maar dat is buiten de waardin gerekend. Neen, eerst moet er nog met verf gegooid worden.

Drie gevels worden dus onder handen genomen. Eén buuv' doet niet mee. Zij had liever een half baksteentje tegen hare gevel geplakt. Een fermette van 4 verdiepingen zowaar. Maar 't stad zegt: 'Nee, dat mag niet. 't Stad is al lelijk genoeg. Als het nu nog iets met beton, staal, glas en stoeptegels was geweest, dan hadden we er nog eens over nagedacht. We hebben hier nog wel een tekeninske op overschot van Stéphane Beel, zijt ge niet geïntereseerd?'

Leve 't stad!

Als u dus de komende maanden een beetje op uw honger blijft zitten wat verslaggeving betreft, dan zijn we misschien van onze stelling gevallen. Of is de stelling op ons gevallen. Of is die stelling weggevlogen, ge weet nooit met die herfststormen. Of we zijn zelf weggevlogen, naar Samos. Met die goedkope vliegtickets van tegenwoordig, ge kunt er niet thuis voor op een stelling staan.