Lone Rider

Kijk ik door het raam, zie ik de "Lone Rider" voorbijkomen.

Ik weet niet of je de Lone Rider kent. In ieder geval, mocht Gent een dorp zijn, dan was hij de dorpsgek. Gelukkig is Gent een stad en kan Gent zich een heuse dorpsidioot permiteren. Die dorpsidioot heet Tanguy Veys en is lid van het Vlaams Behang. Gent.blogt, de weblog van de gezelligste stad van Vlaanderen, is jarig. Eén jaar. Nu hebben de mensen van gent.blogt het onzalig idee gehad om de Gentse politieke partijen uit te nodigen een vat bier te sponsoren. In de communicatie met het Vlaams Behang is ergens iets verkeerd gelopen en daar maakt Tanguy handig gebruik van om nog maar eens een polemiekje te beginnen.

Maar we dwalen af. De Lone Rider dus. Enkele jaren geleden, we waren jong en zaten nog strak in ons vel, zaten we op de tram. Het moet winter geweest zijn. Of één van de drie andere regenseizoenen. Op de tram zat heel wat volk, waardoor de vensters beslagen waren. Schuin voor ons zit een man die weggelopen lijkt uit een cowboyfilm. Of uit het zothuis, kan ook. Cowboybotten, zwarte leren broek, zwart hemd, lang zwart haar en, om het plaatje compleet te maken, een zwarte cowboyhoed.

Op de beslagen ruit begint hij plots iets te schrijven in sierlijke letters: "Lone Rider". Een gegniffel ruist door de tram. De man negeert het, of hoort het niet.

Sedert die dag zien we af en toe de Lone Rider opduiken in het straatbeeld. Altijd op stap in ongeveer dezelfde outfit. De haren werden de laatste jaren kortgewiekt, de coiboihoed heeft plaats gemaakt voor een baseballpet (ook op-en-top Amerikaans), maar altijd met dezelfde rijzige passen. Of op de fiets, het stalen ros van de moderne cowboy. Onverstoorbaar. Je verwacht elk moment een duel met de sherrif. Gespannen wachten tot de vogels opvliegen. Pief paf poef, reutel, sterfscène, fade-out.

Het was een hele tijd geleden, en nu blijkt de man zijn dagen in Melle te slijten. Melle, home of the brave. En van Caritas natuurlijk.