Ik val

Val in mijn armen.

“Een optreden voor jonge veertigers die al een beetje geleefd hebben.”

Eindelijk hebben we nog eens gewonnen met een spelletje. Sommige Elmo’s in deze wereld winnen haast dagelijks. Ze zijn dan ook bijna full-time bezig met het invullen van schiftings- en andere levensvragen. Wij daarentegen, zijn amateurs en de winstkansen zijn dan ook navenant.

Wij mochten dus op kosten van de belastingbetaler naar het NTG. De voorstelling "Ik val – Val in mijn armen" van en met Wim Opbrouck en Els Dottermans bevat ongetwijfeld de nieuwe hype voor 2007: het betere countrynummer. Loop nu al naar je platenboer en verbluf je vrienden met je trendsettend gedrag tijdens het eindejaarsfeest.

Terwijl de zaal voor deze première (half)volloopt, klinkt op de achtergrond het geluid van countryklassiekers. Op het podium staan voorwerpen die je associeert met de Verenigde Redneckstaten. Tuinmeubelen, een karavan, een slapende hond en plastieken bloemen.

Na enkele minuten wordt duidelijk dat de muziek uit de karavan komt. De jongens en het meisje amuseren zich kostelijk. Wim Opbrouck stapt uit de karavan, de rest volgt. Een beetje aandoenlijk hengelt hij naar een eerste applaus. Het premièrepubliek (familie, collega’s, B en andere V’s) reageert nog wat koeltjes. Het is koud buiten en de BMW staat helemaal in de Michielsparking en zo.

Wim Opbrouck, a.k.a. Johnny Cash, a.k.a. Zowakien Fenix en Els Dottermans, a.k.a. June Carter, a.k.a Reeze Witterspoon, zijn in hun sas. Dottermans kan een stukje zingen (al trekt haar Engels op niet veel). Klassiekers van Johnny Cash en June Carter, Kenny Rogers en Dolly Parton, wisselen af met onbekende pareltjes. Originele teksten, afgewisseld met originele vertalingen passeren de revue.

Haar benen brachten me naar Menen
stad van 16.000 café’s

De pathetiek loert de hele tijd om het hoekje, maar Dottermans en Opbrouck slaan regelmatig een kwink, zodat de show evenwichtig blijft.

Ik hijg een beetje
Als ik jou bespring
Ik lijk wel een beestje
Als je mij vanachter binnendringt

Het publiek is duidelijk een diesel, maar gaat definitief overstag bij (de vertaling van) Tammy Wynettes Stand by your man, fantastisch gezongen door Els.

Omdat het première is krijgen we tijdens de pauze een drankje aangeboden. BV’s zitten altijd krap bij kas en hebben altijd dorst, weetjewel.

Na de pauze zijn er toch heel wat stoeltjes vrijgekomen. Tsss. Zelfs de jongens op de rij voor ons, die zich waarschijnlijk meer amuseren in de discotheek dan op het zondagse vrijgezellenbal, zijn tactvoller dan het plebs op de eerste rij. De cultuurbarbaren hebben ongelijk, want deel twee is zowaar nog sterker dan deel één.

Het pareltje van de avond is Motherland van Nathalie Merchant, weergaloos vertaald door Bernard Dewulf.

Land van mij
Wie verlaat staat
Voor altijd op straat

Op het einde krijgen we een oer-countrynummer van Johannes Brahms (!) te horen en het mirakel van de tenhemelopneming van de karavan te zien. Ik zei het al – het mag allemaal niet te serieus genomen worden.

Na Fall van Chip Taylor – het themalied – mogen we weer de koude, stormachtige decembernacht in. Maar we zijn er iets beter tegen gewapend.

En dan nu, allemaal uit volle borst:

Blijf bij je vent – tetereeee
wees zijn rots in de branding
en hou z’n voeten warm in
de koude winternachten