Na een voorspoedige trip bereikten we rond 22u30 ons adres in het Zwarte Woud. Een Brits koppel heeft het regenachtige Engeland verruild voor het – euh – regenachtige zuiden van Duitsland. ’s Morgens werden we vrolijk gewekt door Ploppie, die voor het eerst in bijna een week over een gezonde ochtendappetijt beschikte. Het beest had bij ons op de kamer geslapen en vond 5u wel een geschikt uur om te ontbijten.
Niet alleen Ploppie was wakker, ook de regen was er vroeg bij. Het viel met bakken uit de hemel. Maar dat zou ongetwijfeld opgeklaard zijn na het uitgebreide ontbijt.
We laadden de auto weer in (we waren natuurlijk vergeten om een overnachtingspakket met één propere onderbroek en een tandenborstel samen te stellen) en vertrokken, verder zuidwaarts.
Na een tijdje stopte het met zachtjes te regenen. Het goot. Of neen, dat is een eufemisme. We reden door de Alpen met ongeveer 50 meter zicht. Donders en bliksems vrolijkten de boel op. Na een korte file en een lange rit door de Gothardtunnel (die van de Belgische brand) mochten we Italië binnen. Het is vreemd om nog echte grenzen te overschrijden. De Zwitsers zijn natuurlijk al jaren jaloers dat ze geen lid zijn van de Europese Unie. De grenswachten beperkten zich tot het bekijken van de auto’s die hun grenzen overschreden. Fijn beroep.
In Italië werd het meteen bakkend heet. Alsof je niet alleen een conventionele landsgrens overschrijdt, maar ook een soort meteorologische.
Nog waren we er niet. Pas rond 19u30 bereikten we onze eindbestemming: Fattoria Rozzalupi.
We noteerden meteen onze namen op de lijst voor het avondmaal. Na het uitpakken werden we vergast op heerlijke huisbereide gerechten, overgoten met een zelfgebotteld landwijntje. Lekker!
Na een korte avondwandeling vielen we in slaap voor een dvd van Seinfeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten