In de Dardennen

Een van de consequenties van werken bij Vooruit is dat er één keer per jaar een dag vol teambuilding gepland wordt.
Dit jaar werd die dag uitgebreid naar 2 dagen. Zondag vertrokken we met 46 man naar La Roche voor twee dagen van groepsopbouw.

Zondagmiddag: 4 stoere kerels vertrokken per snorfiets naar de Dardennen, de rest reed met auto's. Onze ecologische voetafdruk kan er alleen maar wel bij varen.

Na amper 2 uren en een beetje kwamen we in La Roche aan. Helaas aan de verkeerde kant van het dropscentrum, want de subtiele combinatie van openbare werken en een mototreffen zorgde ervoor dat La Roche een onneembare vesting werd. Hadden ze dat een goeie 60 jaar geleden geweten, de Duitsers waren terstond tot staan gekomen.

Eén groep bouwde zich groep via een mountainbiketocht, de andere bouwde liever aan een stevige wandeling. Een enkeling bouwde liever bierbuik dan groep.
Ondergetekende verkoos de wandeling. Niet ten onrechte, zo bleek, want des morgens was de aanstoker van het hele mtb-gebeuren op zijn schouder gevallen. Gevolg: 3 weken werkonbekwaam.

Na het tochtje onder een stralend zonnetje en een heerlijk temperatuurtje van om en bij de 45 graden, dronken we een verfrissing. Het werd al snel duidelijk dat het weer in de bergen altijd onverwacht kan omslaan. We zaten nét in de auto toen een bijbelse zondvloed losbarstte.
Eenmaal op het terrein van Wildtrails in Jupille aangekomen was het gestopt met slagregenen. Het was aan het slaghagelen. Maar dat hield snel op en we konden naar de camping om onze tentjes op te zetten.
Onder een zachte motregen begonnen we aan die taak. Het bleef gelukkig niet motregenen, het begon weer te gieten. Als je je arm voor je uit stak, zag je je hand niet meer.
Na heel wat gesukkel met natte tentzeilen, wegdrijvende piketten en gezwollen scheerlijnen, stonden de meeste tenten min of meer rechtop. Het voordeel van zo'n regenbui is dat je meteen weet of je tent waterdicht is. Je komt het niet te weten als je luchtmatras midden in de nacht naar buiten drijft.

Op het moment dat de meeste tenten opgericht waren en iedereen er uit zag alsof hij in een soort waterzooi had gelegen, hield het op te regenen. De zon brak door en we kregen een prachtig schouwspel te zien. Nat gras, natte tenten, natte mensen... Schoon.

Tijdens het avondeten viel er nog een spatje regen. Beken zwollen aan tot kolkende watermassa's. Rivieren traden buiten hun oevers. Inboorlingen laadden have en goed op zelfgebouwde arken. Wij zaten gelukkig onder een partytent. Die was zelfs bijna helemaal waterdicht.

Maar genoeg over de regen. Tijdens de feestelijkheden bij het kampvuur moesten we nog eventjes schuilen. Gelukkig maar, want toen ontdekte ik dat de paar miljoen liter die van de barg af stroomden, netjes onder het grondzeil van de tent stroomden. Behalve in het middengangetje. Daar hielden twee tassen van mijn roommates het stromende water tegen. Gelukkig maar, anders had ik misschien natte voeten gekregen.

Soit, na die laatste plensbui brak de maan door en konden we genieten van een hartverwarmend en klerendrogend kampvuur.
Gelukkig hadden we Steven in onze rangen. Hij zorgde ervoor dat vuur niet kon uitdoven door systematisch grote takken natte groene spar uit het bos te slepen en die op het vuur te deponeren.

Wat verder stond een patserige Defender met poepchique daktent. Duidelijk mensen die het avontuur opzoeken. Of ze dat avontuur in Jupille gevonden hebben weet ik niet. In ieder geval hebben ze kunnen oefenen op het niet-slapen.

Na een (on)rustige nacht werden we op subtiele wijze gewekt door een claxon. Iedereen wipte fris en monter (ahum) uit bed, want vandaag stond ons een stralende dag vol activiteiten te wachten.
Nu gingen we pas echt teambuilden. We kregen opdrachtjes, moesten elkaar helpen of tegenwerken, enzovoorts. Hoogtepunt van de dag: de kano van de tegenstanders die met een rotvaart over de Ourthe gestuurd werd. Nu ja, sturen is in deze context misschien wat overroepen. De kano knalde met hoge snelheid tegen de andere oever en kapseisde. Ons team - dat het rustig aan deed - bracht met succes drie slachtoffers naar de overkant én terug.

Des namiddags kregen we de keuze: een natuurwandeling met gids, rotsklimmen met death ride, speleologie of de afvaart van de Ourthe met een kayak.
Avontuurlijk als ik ben, koos ik voor de afvaart van de Ourthe. Na die regenval van de vorige dag, kon het niet anders of de Ourthe was veranderd in een kolkende, woeste rivier.
Tom en ik verdeelden de taken. Tom was kapitein, stuurman,...: het brein van de boot. Ik was stoker, mijn taak bestond uit roeien en aangeven van het tempo: de brute kracht.
Na enkele kilometers veranderden we van positie. De stuurmanskunsten van de kapitein waren - eh - ietwat beperkt. (Tom, naar links! Links!! Dat andere links!!!) Maar toegegeven, we hebben veel van de fauna en flora op de oevers gezien. Pogingen om Tom te ruilen, te verkopen of zelfs gratis weg te geven mislukten jammerlijk.

Omdat we niet écht gemotiveerd waren om bij de strevers te horen, stopten we al gauw met dat inspannend gepeddel. Het water stroomte toch naar beneden en wij dreven mee. Zo bereikten we ook de bestemming. Dat niemand ooit eerder op dat idee gekomen is...
Op 100 meter van de aankomst wachtte ons een andere nobele taak: iedereen die min of meer droog aan de finish geraakt was alsnog bevochtigen. Teambuilding in de Ourthe!
Sommigen onder ons hadden gelukkig schoon en vooral droog ondergoed mee, anderen waren iets minder fortuinlijk.

Na een heerlijke afsluitende barbecue keerden we moe maar tevreden huiswaarts terug.

foto's (van Henk)
foto's (van mij)