Het was een weekend vol cultuur, ontspanning en het eerste terrasje van 2009!
Donderdag
(u weet wel, de dag dat het weekend begint)
Franz Ferdinand speelt omdat ze de meisjes aan het dansen willen brengen. Dat lukte vrij aardig. Niet alleen de meisjes, maar ook de jongens dansten. Zij het iets minder gracieus en minder leuk om naar te kijken.
Ze hadden exact 2 seconden nodig om de uitverkochte AB door het lint te laten gaan. Niet slecht voor een bandje dat genoemd werd naar een vermoorde prins.
Vrijdag
De tentoonstelling van The Game Is Up had een paar leuke en een paar interessante dingen in petto. Het manneke dat zijn kop tegen de muur slaat werkte niet, want er was een voorstelling in de theaterzaal: "Assassins".
Lee Harvey Oswald: I don't want to be a murderer.
John Wilkes Booth: If you kill a president, you're not a murderer, you're an assassin.
Tien (potentiële) presidentenmoordenaars op een rij, tien verhalen die door elkaar verweven raken, tien acteurs die geregeld in gezang uitbarsten. Het klinkt vreemd, maar het klikte wel.
Davis Freeman herwerkte de musical van Stephen Sondheim, die we o.a. kennen van West Side Story.
Zaterdag
Op een onredelijk vroeg uur opstaan, heeft zo zijn voordelen. Zodra we die kennen, laten we ze u weten.
We gaven onszelf de keuze: naar de film (Milk) of een lekkere fles wijn en een dvd.
U kent ons, we kozen voor de dvd. Maar toen kwam het sms'je: wij hebben zin in film.
Wij dus naar de Studioskoop (we willen wel mee, maar alleen als het in de Studio is. Of de Sphinx, dat lukt nog net).
Sean Penn is Harvey Milk. Laat dat duidelijk zijn. Ik kende Harvey Milk tot een maand geleden niet. Hij was een homo die in de jaren '70 een politieke carière ambieerde om homo's in de VS meer rechten te geven. Hij werd daarom vermoord. Zo zijn die Amerikanen wel.
Zondag
Na een doortocht in een fabrieksverkoop met lingerie en andere smakelijke kledingstukken, komen we terecht in Lokeren voor The Broken Circle Breakdown featuring the Cover-Ups of Alabama. In de vaderlandse pers overladen met lofbetuigingen, maar als Liv Laveyne iets beweert, ga ik daar niet zomaar mee akkoord.
Straks leest u een uitgebreider verslag, maar dat u alvast tickets moet zoeken voor de voorstelling ergens te velde, dat staat buiten kijf.
Na The Broken Circle Breakdown scheen het zonnetje geweldig. Het terrasje lonkte. De ober bracht bier, maar geen bordje gemengd. Eenmaal thuis gooiden we uit pure balorigheid nog wat perfect afgemeten ingrediënten bij elkaar voor een caipirinha. De ideale afsluiter voor een cultureel weekend, quoi.
En nu ik er bij stil sta, een weekend met een moord of twaalf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten