Andreas. Moehahaha. Enfin.
Mocht je ooit denken: die schildklier, gho, misschien heb ik die wel niet meer nodig. Laat ik die eens wegnemen. Wat kun je dan verwachten?
De operatie zelf. Een eitje. Je wordt verdoofd, je wordt wakker, je mag slapen... Als je niet veel last hebt van de anesthesie, is vooral de eerste nacht vervelend. Je ligt samen met 12 andere sukkelaars op recovery, met bijhorende monitoren die jammeren en collega's die piepen. Je wordt om het half uur wakker gemaakt om te kijken of je niet aan het doodbloeden bent. Voor de rest voel je daar niet veel van, er worden voortdurend lekkere baxters aan je lijf gehangen.
Na een dag of drie worden alle darmen uit je lijf gehaald en mag je naar huis.
De eerste week is eigenlijk de leukste. Je hebt een snijwonde, maar dat doet niet echt pijn. Je hebt een stijve nek, maar dat gaat snel over en je lijf heeft nog niet door dat er iets ontbreekt. Eigenlijk functioneer je normaal, op wat kleinere ongemakken na.
Een dag of 10 na de operatie zijn de schildklierhormonen die je lichaam nog aangemaakt had definitief op. Je krijgt ook pas vanaf dan pillekes met hormonen. Je lijf heeft dan door dat er echt iets scheelt. Je valt bijna in slaap. Een gezellig etentje bij wat vrienden en om 10 uur val je voorover in je bord spaghetti. Dat zou allemaal zo erg niet zijn, mocht dat vervelende gesnurk er niet bij horen ;-)
We zijn nu twee maanden verder. Het leven herneemt. De bijschildklieren werken weer, dus ik hoef geen calciumtabletten meer te nemen. Ik neem wel voor de rest van mijn leven een hormoontje per dag. Het is dus te hopen dat het nooit oorlog wordt of er om één of andere reden geen schildklierhormonen meer geproduceerd worden.
Voor de rest, weinig klagen. Ik kan het iedereen aanraden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten