Pjoekelpop 3

Na een uitgebreid ontbijtbuffet, satijnen lakens, lekkere warme douche (eat your heart out, kampeerders) trokken we weer naar de weide.
Ze waren er al zonder ons begonnen.

The Van Jets zijn nog een beetje te licht voor het grote podium. Zeker om 13u. Net wakker en zo. Labo de Lux-winnaars Starfucker zijn nog een beetje te licht voor de skate-stage.
Daarna heb ik veel groepen gezien, geen enkele was de moeite waard.
Tot Matt en Kim het podium van de Club betraden. Het levende bewijs dat je met veel enthousiasme, melige grapjes en een kamerbrede glimlach een tent kan inpakken. De muziek had niet veel om het lijf, maar toch stond het publiek na 5 minuten lichtjes uit de bol te gaan. Matt is een neurt met kleine tetjes en een onnozel gevoel voor humor, Kim beschikt over de glimlach, kleine tetjes en grote spierballen. Als ze nog een keer in België zijn (het was hun eerste keer), dan ga ik zeker weer kijken. Hiphoi!
Fridge brengt postrock. Denk aan rock, maar dan met rode bestelwagentjes. Ideaal om na de middag een dutje te doen.
Om af te kicken van al dat mannelijk schoon vond ik het tijd om Cansei de Ser Sexy te gaan bekijken en beluisteren. Vijf vrouwen die het beu zijn om sexy te zijn. Maar dan wel in een kruippakje op het podium staan springen. Mét een leuke cover van L7.
Als je in het vervolg The Black Dahlia Murder tegenkomt, dan loop je daar in een grote boog omheen. Het enige leuke aan dit concert waren de holocaust-grapjes die wij in de achtergrond aan het maken waren.
Gelukkig was UNKLE wel goed. Een dikke live-show, voor het eerst in België. Met prachtig artwork en een behoorlijke wall of sound.
Tijdens het optreden van Sophia stonden enkele pubers vlakbij nogal luidruchtig met elkaar te tetteren. De mensen daar net achter vonden het niet zo leuk om tijdens het intimistische optreden van de zelfverklaarde beste songschrijver ter wereld dat getetter te aanhoren.
En dan is het tijd voor een van de hoogtepunten van Pukkelpop. Arcade Fire treedt aan op het hoofdpodium. Arcade Fire heeft één van de beste platen van het jaar uitgebracht. Helaas is het geluid aan het hoofdpodium abominabel. Awoe voor de man die de priese van de boxen in moet steken. Grmbl.
De op één na oudste groep op Pukkelpop dit jaar is Dinosaur Jr. Sinds Barlow en Mascis weer een beetje doen alsof ze elkaar kunnen uitstaan zijn ze weer samen en brachten ze één van de beste platen van het jaar uit. Dat is nog maar één reden om aanwezig te zijn op hun optreden. Voor de tweede keer dit jaar. En ze ontgoochelen wederom niet. Leve! Hulde! Zingt jubilate!
Wat ons alweer naadloos bij het "optreden" van The Smashing Pumpkins brengt. The Pompoenen kregen de zware taak om de vrijdagavond af te sluiten. Met hun depressieve muziek, geweldig gitaargeweld en het gekrijs van Corgan zou dat moeten lukken, denk een mens algauw. Helaas, de Pumpkins zijn de Pumpkins niet meer. Letterlijk.
Degene die het podiumontwerp creëerde had duidelijjk nog nooit van de Smashing Pumkins gehoord, precies een kerstboom, maar dan kleurrijk. Hell, de Smashing Pumpkins hadden precies zélf nog nooit van de Smashing Pumpkins gehoord.
Dan zijn we nog maar eens naar de Noorse pretpunkers van Turbonegro getrokken. Daar wéét je tenminste dat het om te lachen is. Bij Corgan en Co weten we dat natuurlijk onderhand ook. Turbonegro dus. Met "All my friends are dead", "I got erection", "Do you do you dig destruction" en "Everybody loves a chubby dude". Inderdaad, humor voor beginners.

's Nachts had ik dan weer het genoegen om met Willem het bed in te duiken.