De kogel is door de kerk. Deze zomer trekken we resoluut naar het slechte weer. Ge weet wel, zon en blauwe lucht en een pastiske op een terraske terwijl inboorlingen met petanqueballen naar elkaar gooien. Of naar een biggetje, dat kan ook. Eindelijk nog eens een kans om ons met liefde en zonnecrème op het lijf van onze geliefde te gooien.
Mensen die ijlings wegduiken voor neerstortende KUBB-stokken, hete barbecues die zich aandienen, ondergaande zonnen midden in de nacht, boeken die voorbij de eerste bladzijde gelezen geraken, rekeningen die onbetaald op de vloer van de gang blijven wachten, luie dagen en actieve nachten, niet naar huis moeten omdat de avond valt...
Toscane...
Land van de ondergaande zon. Cipressen. Guy Verhofstadt en zijn berg. Levenskunst. Pasta. Firenze(, door onze Noorderburen consequent Florence genoemd. Waarom eigenlijk? Ze zeggen toch ook niet Bruxelles, terwijl dat logischer zou zijn.) De scheve toren van Pizza. Hmmm, pisa...
Haaaa, wat verlangen we daarnaar.
Nog goed 100 keer slapen en het is zover.
1 opmerking:
Ok, daar gaan we dan:
Ik ben niet jaloers, echt niet, en al. Ik ben niet jaloers, echt niet, en al. Ik ben niet jaloers, echt niet, en al. Ik ben niet jaloers, echt niet, en al. Ik ben niet jaloers, echt niet, en al. Ik ben niet jaloers, echt niet, en al. Ik ben niet jaloers, echt niet, en al.
Misschien geloof ik het na een tijdje ook zelf ;-)
Een reactie posten