Bic

Dit is volgens mij de ultieme balpen. De Bic Crystal. Toevallig lag er deze morgen zo eentje op mijn bureau. Door iemand achtergelaten. Het toppunt van analoge communicatie.

Ik heb ze meteen geadopteerd. Jeugdherinneringen opgerakeld. Getest. Geschreven. Gekribbeld.

Ze is ontworpen door het Décolletage Plastique Design Team. De naam alleen al doet een tienjarige dromen.
Verkrijgbaar in vier kleuren: blauw, zwart, rood en groen. Behalve in de V.S., daar kan je de groene niet kopen. Ik vraag me af wat daar de reden van is.
Ze maakt deel uit van de permanente collectie van het Museum of Modern Art in New York.
In het dopje zit een gaatje, zodat je niet stikt als je het inslikt.

Maar dat is niet alles. Deze balpen schrijft gewoon goed. Heeft een tijdloos design. Je ziet aan het tsjoepke welke kleur er in zit. Dat tsjoepke, dat kan je er af halen en op een andere zetten. Meteen de basis van heel wat practical jokes in de lagere school.
Je ziet aan het buisje hoeveel inkt er nog in zit. Er zit geen topke aan dat kan afbreken en ook de clip breekt niet meteen af als je er eens aan trekt.
Je kan er een cassette mee opwinden, want de zeskantige schacht past precies in de gaatjes van de cassette. Zoiets was belangrijk, een jaar of 20 geleden, want als je je cassette helemaal moest terugspoelen, dan waren de batterijen van je walkman leeg.
Je kan er een blaaspijp van maken. Propjes papier mee wegschieten.
En niet in het minst: het dopje is multifunctioneel. Je kan het niet alleen op de balpen zetten, als je er in blaast, dan fluit het. Je kan er ook het vuil van onder je nagels mee halen of er de prut mee uit je oren peuteren.

Zijn er nog fans?