Wendie werd vrijdag jarig en al. Dat moest en zou gevierd worden.
Des avonds met een feestmaal bij Ief de Chief van de Casserolle, het lekkerste restaurant van de Dampoortstraat.
Een kist Cava, 12 flessen wijn, 27 gin-tonics, één spa en een waanzinnige hoeveelheid mosselen later belandden we in een café voor een afsluitende slaapmuts.
De feestelijkheden werden rond 2 uur afgesloten en we bereidden ons voor op onze kater.
Wat Wendie nog niet wist (maar er was een vermoeden van iets): de rest had afgesproken om op zaterdagochtend, midden in de nacht eigenlijk, samen te ontbijten en daarna naar de Efteling te trekken.
Om 7u30 zou iedereen aan onze voordeur staan met pak en zak en boterkoeken. Een uitgebreid ontbijt en een stipt vertrek om 8u30 stonden op het programma. De rest van de dag zouden we opvullen met een educatief en cultureel verantwoord bezoek aan de Efteling.
Ergens was er een kink in de communicatiekabel gekomen, want Lieve en Simon belden om 7 uur aan. Wendie grommelde wat, ondergetekende sprong uit bed en in zijn kleren, opende de deur, werd gefotografeerd en begon te lachen met de gezichten van Lieve en Simon, die enigszins verbijsterd vaststelden dat ze de eersten waren én tegelijk een half uur te vroeg. Maar ze dachten dat ze een half uur te laat waren. Kan u nog volgen?
Aangezien we om 7u30 afgesproken hadden, was iedereen aanwezig om 8u30 en konden we bijna stipt vertrekken. Goed begonnen is de helft van iets dat we al lang vergeten zijn, maar wel een goed teken. Dat staat vast.
We reisden voorspoedig, er werd vals gezongen en echt gelachen en we onderzochten wat er nu eigenlijk precies achter die "Green Glass Door" stond.
De efficiëntie van de Nederlanders is legendarisch, het asfalt gladgestreken en niemand voelde de nood om te botsen. Na anderhalf uur waren we ter plekke. En het valt op: Nederlanders zijn in eigen land heel wat minder luidruchtig dan in het buitenland. We vermoeden dat de luidruchtigste exemplaren geëxporteerd worden.
We zochten meteen naar de attracties met de langste wachtrijen. We hadden geluk, hier en daar waren er exemplaren tot een half uur lang. Helaas moest je daarna telkens in één of andere idiote attractie. We smeedden meteen plannen voor ons eigen wachtrijenpark.
Bij het vallen van de avond begon hier een daar een maag te knorren. Maar gelukkig hoeft dat in Nederland geen probleem te zijn. De Nederlanders hebben in de loop van de geschiedenis misschien weinig verwezenlijkt op het vlak van zeevaart, schilderkunst, voetbal of dijkenbouw, culinair staan ze aan de top van de wereldkeuken.
We hadden het al over de efficiëntie van de Nederlanders op verkeersmatig vlak. Binnen de 5 minuten verlieten we de parking van de Efteling. Mét de auto nog wel. We vonden meteen de autostrada terug, die lag nog altijd op dezelfde plaats. Helaas had iemand het nodig gevonden om op de verkeersborden alleen maar Nederlandse plaatsnamen te noteren. Na anderhalve dag vonden we een bord waar Antwerpen op vermeld stond. De meerderheid vond dat we die piste moesten volgen. Het moet gezegd: vanaf dan verliep de terugtocht vlot en na anderhalf uur reden we de fiere stede Gent binnen. Wendie en Sarah hadden ondertussen samen geslapen, Thomas en Wim wisselden ontboezemingen uit en Ploppie begroette ons uitbundig. Er werd nog een pizza onder de deur geschoven en daarna verzekerden we Wendie dat er morgen helemaal niets op het programma stond. Er zou helemaal niemand om 7 uur aan de deur bellen. Echt waar niet. Iedereen had iets anders te doen: mosselfestijnen, gezinsdagen in Planckendael, uitslapen, enz. We verzekerden haar zo hard dat zondag een echte rustdag zou worden, dat er toch weer een beetje twijfel binnensloop.
1 opmerking:
Lol maar zo grappig allemaal!
't Was een leuk dagje hè ;-)
Btw: Steven z'n gegil kan nog niet tippen aan dat van mij. Net niet. Nog een beetje oefenen ;-)
Een reactie posten