Manmanman, wat was me dat allemaal? Velma bracht een hedendaags requiem. Met gitaren en drums en piano's en al.
Waarschijnlijk had één van de muzikanten ooit anderhalf idee gehad. Het begon intimistisch, veelbelovend en -ehm- speciaal. Er stond volk op het podium, wat altijd een goed begin is voor een optreden.
Kyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy
Riiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee
Eeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee
Leeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Sooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooon
(en we waren vertrokken)
Al snel zakte de hele performance als een pudding in elkaar en ontaarde het geheel in een saaie, intellectualistische, arrogante, flauwe, steriele, arrogante, 'laten we het publiek eens uitdagen', arrogante, Zwitserse worsteling.
Wat liep dat mens met haar lang haar daar eigenlijk de hele tijd te doen? Onwillekeurig moest ik de hele tijd aan Bez denken (voor wie niet vertrouwd is met de popmuziek uit de jaren '80&'90: Bez was de man zonder functie bij de Happy Mondays).
Als het de bedoeling was om te shockeren, dan is dat ruimschoots mislukt. Het publiek zat erbij en keek ernaar. De laatste tien minuten pobeerden ze het kalf te reanimeren met luide rock en blote tetten, maar het was te laat. Het was al lang verdronken en een beetje opgezwollen.
Rare jongens, die Helvetiërs...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten