Eurotrash

Het moet van 1986 geleden zijn dat ik nog zoveel van het Songfestival gezien heb. De punten van een land of zeven en de "performance" van het winnende nummer. Oh, en de schrijnende mistroostigheid in de stem van Andréke Vermeulen. Ochere dat ventje. 14 dagen verlof genomen en zelf zijn ticketje naar Oslo betaald om zich voor te bereiden en dan wordt hij in een kotje op de VRT opgesloten met Bartje - ik heb zoiets van - Peeters. De heren hebben werkelijk de hele tijd door het beeld heen zitten lullen. Niet het minste respect voor die drie presentatoren die zich in hun beste Engøls en Frøns verstaanbaar proberen te maken. Foei.



Soit, Duitsland heeft gewonnen. 27 jaar na Nicole Frigide met Ein bischen Frieten (12 punten van België) schoten ze de hoofdvogel af. Trouwens, het jaar van Nicole werd de Nederlandse Stella (12 punten van Nederland) vierde voor België. In het Frans met haar op. Ein bischen Frieten en Stella, dat waren nog eens tijden.



Tom Teirlinck, die eerder deze week nog eerste was in de preselectie, zakte roemloos weg naar de zesde plaats. Geen probleem voor Andréke, hij jubelde dat dit het beste resultaat ooit voor een Vlaamse inzending was. De zelfverklaarde kenner vergeet even dat Bob Benny in 1959 ook zesde werd. (noot: blijkbaar heeft hij dat wel ergens tijdens de uitzending vermeld, excuus)
Het ligt dus aan het systeem. De Duitsers mogen altijd rechtstreeks naar de finale, net als Frankrijk, Groot-Brittannië, Spanje en Italië.

Wat mij echter het meest frappeerde was het resultaat van Groot-Brittannië. Dat land telt wereldwijd het grootste aantal kijkers voor het Eurovisiesongdink. Een mens zou verwachten dat ze dan ook een treffelijk lied insturen. Maar het VK kreeg slechts tien punten en werd laatste. Nochtans een fijn nummertje met lange benen.



Mijn favoriet van de avond was de inzending van de USA: Kyuss met Gardenia. Beste outro ooit!