Down down

Tussen Moab en Mexican Hat, onze volgende stopplaats, lag nog heel wat te ontdekken gebied. We schreven al over Canyonlands. Maar Canyonlands is meer dan het noordelijke deel. Ten zuiden van de Colorado ligt nog een stuk. We dachten dat even snel te gaan bezoeken. Snel was misschien niet de juiste instelling, afstanden in de VS zijn immers langer dan in Europa. Een mijl is dan ook ongeveer 1,6 km. Voor je aan de ingang van een Nationaal Park komt heb je meestal al zo'n 30 km afgelegd. In het park zelf rij je ook nog eens een kleine 100 km om het een en ander te zien.

Canyonlands, de zuidkant dus.

 (Voor de ingang van Canyonlands ligt deze newspaper rock)

 (Deze twee schattige rotsjes zijn nog aan het oefenen om een grote arch te worden)

Op een parkeerplaats in Canyonlands werd duidelijk dat niet alleen de eekhoorns in Utah niet echt mensenschuw zijn. Twee raven probeerden eerst iets eetbaars te stelen uit een auto waarvan de eigenaars de ramen hadden laten open staan. Even later kwamen ze loeren of wij niet toevallig onze ramen open hadden laten staan. Terwijl we nog aan de auto stonden. Ofwel wilde die ene raaf het T-shirt van Wim van nabij komen checken.

 (In het echt is zo'n beest gigantisch)

(I'm king of the world!)

 (Where's Wendie?)

(De perfecte picnicplaats)

Na Canyonlands maakten we een kleine (in Amerikaanse termen) omweg naar Natural Bridges National Monument. Een arch wordt gevormd door regen en wind, een bridge wordt in de rotsen uitgehold door een rivier. (We hebben het zelf ook moeten opzoeken).

 (Een bridge met een onuitspreekbare Hopi-naam)

 (Onder overhangende rotsen hebben Pueblo-indianen deze gebouwen gebouwd: Horsecollar ruin)

(Een andere bridge)

Toen werd het echt wel tijd om het volgende hotel op te zoeken. Vanaf Natural Bridges was het nog zo'n 80 km rijden, een uurtje. Er stond ons echter nog een bijzondere verrassing op te wachten. Op ongeveer 10 km van Mexican Hat stopte het plateau waarop we ons bevonden abrupt. De lagergelegen vallei strekte zich voor ons uit. We moesten enkele honderden meter afdalen via de Moki Dugway, een onverharde gravelweg met steile stukken tot 10%. Dat het niet om te lachen was werd meteen duidelijk toen we enkele autowrakken in de afgrond zagen. Maar we hebben het overleefd. Of anders zijn onze geesten dit verslag aan het schrijven.

 (De Moki Dugway op Google maps, een aanrader om het eens met Streetview te doen)

(Auto, of wat ervan overblijft)