W² in Toscane (7)

Italiaanse chauffeurs zijn de meest geschifte ter wereld. Oh ja, natuurlijk waag je je leven zodra je je in het Tanzaniaanse verkeer begeeft. Maar dat heeft meer te maken met de wrakken die er rondrijden. Vier wielen en een stuur, dat is het enige waarover een auto in Tanzania moet beschikken. Al de rest is optie. Zelfs die vier wielen en dat stuur zijn niet altijd noodzakelijk. En de gelatenheid van de chauffeurs: als ik vandaag een ongeval moet hebben, dan kan ik dat toch niet vermijden. Het lot, weetjewel.
De Belgische chauffeur zijn ongetwijfeld de meest onbeschofte ter wereld. In Italië hebben we niet één middenvinger gezien. De top van de duim wordt tegen de vier andere vingertoppen gezet en men schudt met de hand. Dat wel. Een soort: gij idioot, gij hebt uw rijbewijs nog gekocht zekers!?

Rode lichten zijn decoratie en witte lijnen dienen om het midden van de weg aan te duiden. Meer niet. Een witte lijn overschrijden is even noodzakelijk als terugkeren als de spoorwegovergang dicht gaat. Je weet namelijk nooit hoe lang de auto voor je aan een slakkengangetje van 90 km/h over het kleine, smalle, kronkelige bergweggetje met links van je een berg en rechts een ravijn blijft kruipen of hoe lang het duurt voor de trein voorbijkomt.


Toen we kleingeld aan het zoeken waren aan de péage – een proces dat niet langer dan 40 seconden geduurd kan hebben – reed de man achter ons alweer achteruit om een andere uitgang te nemen. Net op het moment dat voor ons de slagboom omhoog ging en we verder reden. De man achter ons had het helaas te druk om achterom te kijken, zodat hij voor niets in een andere rij ging wachten.

Aan de andere kant vindt iedereen het hier ook perfect normaal dat je coupeert, zonder richtingaanwijzers te gebruiken van rijvak verandert en bruusk remt. Tot nu geen enkele boze blik of opgestoken middenvinger gezien.