Donderdag was het marktdag in San Gimignano. Het stadje is en was het Manhattan van de middeleeuwen en is tegenwoordig, ondanks de horden toeristen, een fijn stadje om doorheen te wandelen. Het is zo groot als een zakdoek, telt ontelbare toeristentraps (de goedkoopste fles wijn: 14 euro), maar desondanks een heerlijk stadje om in rond te dwalen.
Omdat het zo’n lekker weer was, vonden we het na de middag tijd om huiswaarts te keren. Maar niet voor nog een bezoek gebracht te hebben aan onze nieuwe vrienden van de megawinkelketen. Onze voorraad wijn en andere prosecco’s was namelijk drastisch gedaald de laatste dagen. We konden niet anders dan die meteen aan te vullen. Tijdens het winkelen kregen we ongevraagd en welgemeend advies over de gekozen wijnen. Een rekkenvuller vertelde in vloeiend Italiaans wat voor excellente keuze we gemaakt hadden. Dat we er geen letter van begrepen leek hem niet te deren. Hij offreerde ons nog een kartonnen doos om onze voorraad gemakkelijk in op te slaan. We hadden er twee nodig.Na het apropriefje en dergelijke meer, was het etenstijd. Brood met locale beleggingen, meer hoeft dat niet te zijn. En een lekker flesje wijn, natuurlijk.
Na deze drukke dagen was het tijd voor een dagje nietsdoen aan het zwembad. Gewapend met een goed boek en een tube zonnecrème nestelden we ons aan de rand. Wendie ging resoluut voor de zonnebrandkuur, ikzelf legde me te rusten en te lezen in de veilige schaduw van een parasol. Geen zonnebrand voor mij, neen bedankt.
Wat hebben we heleerd vanaah?Ten eerste: Als ge in de zon haat lihhen, moet ge u insmeren.
Ten tweede: Ook als ge in de schaduw liht, kunt ge verbranden.
Ten derde: als ge verbrand zijt, moet ge op de blaren zitten.
Na enkele uren bakken en braden was het welletjes. Wendie, die de hele dag in de zon had gelegen, vertoonde amper een spoortje van bruining. Ik, die de hele dag in de schaduw had gelegen, was zo rood als een kreeft. Dan is een mens al eens voorzichtig. Tss.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten